Γράμμα στη μαμά

Γράμμα σε μια μαμά διαφορετική από τις άλλες. Τη δική μου μαμά*

Πες κάτι...

Πες κάτι σε παρατάω...

Ποιο είναι το πρόβλημά σου;

Πόσες φορές μπορεί να έρθεις ξανά και ξανά στον ύπνο μου; Πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα μπορώ να σε θυμάμαι όπως θυμάμαι όλα όσα τελείωσαν πια... τι πρέπει να συμβεί για να καταφέρω να είμαι ελεύθερος από κάτι που μόνος μου τρέφω τόσα χρόνια. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ποιο είναι το πρόβλημα; Ποιο;

Ο λαγός, ο λύκος και ο άνθρωπος!

Με τριβελίζει μια ιδέα εδώ και μέρες... πόσο καλά έχουμε καταλάβει τι είμαστε τελικά. Ποιοι; Εμείς οι άνθρωποι! Όχι δεν είναι θρησκευτικό το ερώτημα. Όσο κι αν φλερτάρω με την ιδέα του Παραδείσου (θα'χει και μπουζούκια;), δεν νομίζω πως αυτή η ζωή είναι απλά η αίθουσα αναμονής. Είναι θα έλεγα φιλοσοφικό το ερώτημα (καλά πάρτε τις πέτρες και βαράτε, δεν είπα ότι είμαι φιλόσοφος, είπα ότι το ερώτημα είναι φιλοσοφικό!).

Έρωτας! Όπως λέμε φασολάδα... χυλώνει ή δεν χυλώνει; (!!!)

Άκου... ημερολόγιο είσαι, αλλά το θέμα εδώ είναι να σε διαβάζουν κι άλλοι. Σωστά; Ε, και να! Κάπως ντρέπομαι να μπω σε αυτό το θέμα. Είναι σαν να βγαίνω στην τηλεόραση να μιλήσω για τα προσωπικά μου! Μωρέ δε βαριέσαι. Θα βάλουμε λίγη λογοτεχνική (όση μου επιτρέπει η μικροσκοπική μου γνώση) χροιά, θα το μπλέξουμε από εδώ, θα το γυρίσουμε από εκεί και ίσως το σώσουμε.