Τέλος εποχής

Ας κάνω κι εγώ την Κασσάνδρα λοιπόν...γιατί δεν χρειάζεται να ειναι κανείς ο μάντης Τειρεσίας προκειμένου να διακρίνει μια αλλαγή στην ελληνική κοινωνία μετά τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας.

Δεν σας κρύβω ότι δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να κάνουν τους καλούς ακρoβάτες ανάμεσα στην εξέγερση των νέων και τις καταστροφές. Σε πρώτο επίπεδο θεωρώ πως αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους κοινωνικής εξέγερσης δεν μπορούμε να θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Όταν οι γάλλοι χωρικοί ζητούσαν το κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας επί πίνακι δεν είχαν συνάμμα τον νου τους στο καλαίσθητο Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Από την άλλη είμαι βέβαιος πλέον ότι όλες αυτες οι καταστροφές ήταν η απέλπιδα προσπάθεια μιας ποταπής κυβέρνησης να στρέψει ένα μέρος του πληθυσμού ενάντια στους εξεγερμένους.

Άλλωστε πότε η συντεταγμένη κοινωνία αναγνώρισε την πρωτοπορία των πρωτοπόρων και των επαναστατών? Η ελληνική επανάσταση δεν ήταν άραγε για χρόνια το μύασμα της Ευρώπης, πριν ακόμη βρει τους ένθερμους υποστηρικτές της στο κίνημα του φιλελληνισμού?

Επειδή το εν λόγω κείμενο είναι προεισαγωγικό του ιστολογίου μου, δεν θα πλατιάσω ιδιαίτερα! Κλείνω μόνο με μια ελπίδα για τους νέους που ξυπνάνε, απομακρυνόμενοι από το "Σ'έχω ανάγκη" του Σάκη Ρουβά και προσκωλυόμενοι στο "Έχε το νού σου στο παιδί" του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά και μια απελπησία για τους μεγαλύτερους οι οποιοι από όλη την ταραχώδη εποχή από την χούντα και μετέπειτα συγκράτησαν μόνο την Μπέσυ Αργυράκη και τους φίλους της στο "Μάθημα Σολφεζ"!!