2010

Δεν υπάρχει τίποτα πιο κλισέ από τον καθιερωμένο απολογισμό της χρονιάς που κάνουμε σε κάθε αρχή του χρόνου. Ίσως μάλιστα να άργησα και λίγο...ήδη πάμε για τα μέσα Γενάρη. Όμως το 2010 σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας ολόκληρης δεκαετίας και η πόρτα είναι βαριά...το τρίξιμο της ίσως ακούγεται ακόμη για χρόνια στα αυτιά μας.
Πάντα είχα στο μυαλό μου την εικόνα του 2000, γραμμένου με χρυσά γράμματα.
Δεν είμαι σίγουρος ότι το κάνουν πολλοί άνθρωποι αυτό, εγώ κρατώ όμως πάντα μέσα μου τις χρονολογίες με διαφορετικά χρώματα. Το '60 για παράδειγμα είναι ασπρόμαυρο, ίσως γιατί είναι μακρινό. Αλλά αυτό το ασπρόμαυρο της πετυχημένης φωτογραφίας, για την οποία ξέρεις ότι δεν θα σου άρεσε τόσο αν την εκτύπωνες έγχρωμη. Το '70 είναι πορτοκαλί...μπορεί το χρώμα των λουλουδιών, ίσως τα έντονα χρώματα στις ενδυματολογικες προτιμήσεις. Πιθανότατα και η ελαφριά αίσθηση πορτοκαλί-καφέ ενός αντικειμένου που έχει πια χαλάσει και το κρατάμε για συναισθηματικούς λόγους. Το '80 από την άλλη είναι καφέ. Αν η εμπορευματοποίηση ξεκίνησε να δουλεύει όπως η μούχλα κάτω από τον φαινομενικά όμορφο κήπο την περασμένη δεκαετία, το '80 αυτή βγήκε στην επιφάνεια. Κι η μυρωδιά της μούχλας βγάζει τα πιο κυνικά συναισθήματα. Τίποτα από εκείνη την δεκαετία δεν ήταν αληθινό. Στα μάτια μου όλα μοιάζουν επιτηδευμένα ψεύτικα, σαν χάρτινα. Σαν απο αφρολέξ, όπως οι βάτες στα γυναικεία φορέματα της εποχής. Για τα παιδικά μου χρόνια, το '90 ήταν ασημένιο. Με αυτή τη γυαλάδα του μετάλλου, προερχόμενη κυρίως από τα δεκάδες τεχνολογκά ευρήματα που μάθαμε να χρησιμοποιούμε. CD, υπολογιστή, κινητό τηλέφωνο!
Από όλα όμως το 2000 έμοιαζε το πιο φωτεινό.Ίσως και λογω του δέους που προκαλούσε η είσοδος σε μια ολοκαίνουρια χιλιετία. Μια ευχή πως η κτηνωδία του αιώνα που έκλεισε, του πιο αιματηρού αιώνα στην ανθρωπότητα θα έμπαινε μια για πάντα στο ράφι της ιστορίας. Γρήγορα όλες οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Μόλις το 2001 οι δίδυμοι πύργοι έδωσαν το σημείο εκκίνησης για να βγάλουμε οι άνθρωποι τα χειρότερα συναισθήματά μας. Μίσος, ρατσισμό, φόβο, δεισιδαιμονία. Κι ένα χρόνο πριν κλείσει η πρώτη δεκαετία του διαβόητου millenium, σκότωσε και το τελευταίο ίχνος υγείας. Το παιδί!! Όχι το ελληνόπουλο, το παιδί όλου του κόσμου. Και να που από χρυσή κι ελπιδοφόρα, η δεκατία των '00s έμεινε απλά χρυσή και κερδοφόρα...για κάποιους. Για ορισμένους λίγους και απάνθρωπους.
Είναι άσχημο να κοιτάς μπροστά και να μην έχεις παρά μαύρο ορίζοντα. Όμως πως να δει ένας απλός άνθρωπος σήμερα κάτι άλλο στον μελλοντικό του ορίζοντα; Νομίζω ότι το μόνο που μένει είναι να σκοτωθεί και η ελπίδα!
Νέα δεκαετία, λοιπόν και κάθε τι νέο δυναμώνει, φέρνει νέα πυρομαχικά στην ελπίδα για να αντέξει. Στηρίζομαι σε αυτή να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Κι η ελπίδα για μένα έχει μόνο ένα όνομα: Άνθρωπος!