Μα που πήγαν όλοι; Έχετε ποτέ σκεφθεί πως γίνεται μερικές φορές να περπατάς και να νιώθεις ανθρώπους δίπλα σου και εκει στη μέση της διαδρομής (σχήμα λόγου, είστε ακόμη μόλις 200 μέτρα από την αφετηρία) να κοιτάς γύρω σου και να μην είναι κανείς;
Μήπως φταίει μια κοινωνία που έσπερνε όνειρα καταξίωσης, δόξας, χρημάτων, σταδιοδρομίας; Μήπως εμείς από προσωπική ματαιοδοξία απαιτήσαμε περισσότερο χώρο για τους εαυτούς μας και έτσι αναγκαστικά δεν έμεινε κανείς γύρω μας;
Από την αρχαία εποχή ο άνρθωπος είχε την ανάγκη να ζει σε ομάδες. Τα γνωστά περί Αριστοτέλη και άγριου ζώου που μένει μόνο του! Υπάρχει μια έντονη αίσθηση πως επιζητούμε να γίνουμε άγρια ζώα. Ο καθένας μόνος του σε υποσύνολα που όλο και συρρικώνονται. Για παράδειγμα εκεί που υπήρχε ένα εργοστάσιο με χιλιάδες εργάτες, τώρα υπάρχει μια εταιρεία με εκατοντάδες (Κι αν μιλάμε για τριψήφιους αριθμούς στο εξωτερικό, στην Ελλάδα η το ίδιο συμβαίνει μόνο με μερικές δεκάδες ανθρώπους). Μεταξύ αυτού του μικρότερου συνόλου, κάποιοι έχουν μια θέση από την οποία αντλούν σιγουριά και εξουσία, ενώ οι υπόλοιποι δεν έχουν ποτέ κοινό μέτωπο. Το ένα μέρος από αυτούς τους τελευταίους επιθυμεί να γίνει αρεστό στους έχοντες εξουσία και το άλλο να γίνει αόρατο και να μην το ενοχλούν. Να κάνει τη δουλειά του όσο πιο αθόρυβα γίνεται και να περνά απαρατήρητο.
Ούτε λόγος για συζήτηση επί των εργασιακών, ούτε λογος για υποτυπώδη οργάνωση για να υπάρχει μια κοινή γραμμή στο θέμα της δουλειάς. Καθένας έρχεται και πορεύεται μόνος του. Και αυτό βοηθά το αφεντικό που παίρνει την κάθε μονάδα σαν χορδή και τη βάζει σε διάταξη με τις άλλες. Δεν χρειάζεται να επικοινωνούν για να παίζουν αρμονικά. Ο ρυθμός έρχεται από τα ακουστικά προσωπικά στο αυτί του καθενός.
Χμμμ, κοινωνία; Που είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου