Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια; Πλάκα μου κάνεις;

O άνθρωπος είναι πολύ περίεργο πλάσμα τελικά...έμαθε να ζει με το μυαλό του...και ταυτοχρονα να πεθαινει απο το μυαλο του. Έμαθε πως ό,τι κι αν κάνει θα το πετύχει μόνο μέσα σε ένα σύνολο...και το σύνολο δουλεύει πια για τη μονάδα. Ανακάλυψε πως το μόνο που αξίζει στη ζωή είναι η αγάπη...και ταυτόχρονα έμαθε πως να κάνει την αγάπη, μίσος για τον άλλο.



Ειλικρινά, μέσα στη μιζέρια που επικρατεί το τελευταίο διάστημα, νομίζω πως βαδίζουμε όλοι μαζί προς την καταστροφή. Για να μην ακουστώ απαισιόδοξος, εννοώ πως τη δύναμη του μυαλού μας καταφέραμε να την κάνουμε αδυναμία. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον άνθρωπο σήμερα είναι ρομαντικός, γραφικός ή και καημένος. Που δεν μπορεί να πιστέψει σε κάτι που δεν βλέπει. Ενώ, η πλειοψηφία που εναποθέτει την τύχη της στο αόρατο, έχει πίστη. Και με αυτή πορεύεται σταθερά στη ζωή. Πίστη πως κανένας άνθρωπος δεν μπορει να τον βοηθήσει γιατί είναι αδύναμος μπροστά στη ζωή που κάνει εκείνη ό,τι θέλει.

Θρησκεία, πολιτική, σχέσεις, όλα σε ένα μπλέντερ θα μου πείτε...μπορεί. Αλλά μάλλον δεν είναι τόσο διακριτά όλα αυτά. Στην θρησκεία πρέπει να πιστεύεις χωρίς να γνωρίζεις. Να αγαπάς κάποιον που είναι εκεί μόνο στα όνειρα. Που σου λέει ο,τι πρέπει να πνίξεις τα θέλω σου, να καταπιέσεις την ψυχή σου και να περάσεις απαρατήρητος. Γιατί αυτό θα είναι το εισιτήριο για τον άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται προσπάθεια. Μόνο να έχεις εξασφαλίσει το εισιτήριο. Στην πολιτική, πρέπει επίσης να πιστεύεις χωρίς να ρωτάς. Να μην αντιδράς γιατί, είδες όσοι αντέδρασαν. Κάηκαν, έχασαν, πέθαναν. Κι αν βγεις στο δρόμο, θα σου πει, τι θα αλλάξει; Εμείς πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι. Πρέπει να κάνουμε θυσίες. Γιατί; Γιατί έτσι...χωρίς λόγο. Στις σχέσεις, αν είσαι δοτικός, πάλι έχεις λάθος. Ακόμη και οι ψυχολόγοι το έχουν πιάσει το νόημα. Αν τα δίνεις όλα στον άλλο, πρέπει να έχεις κάποιο κουσούρι. Και μωρέ, να κι ο άλλος θα τρομάξει με τόση αφοσίωση. Λες και μπορεί η αγάπη να μπει σε μεζούρα....και να πεις τον πρώτο μήνα θα δώσω την πρώτη δόση. Και μετά τα υπόλοιπα.

Δεν ξέρω αν μπορούμε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο που έχουμε μπει. Ξέρω όμως πως τα εργαλεία που έχουμε τα χρησιμοποιούμε λάθος. Κι είναι φανερό...η οικογένεια κάποτε ήταν τύραννος. Για τις γυναίκες - που ήταν Φιλιππινέζες και εξακολουθούν να είναι, για τα παιδιά - που στην Ελλάδα του '60 ήταν όλοι (σιωπηρά) σκλάβοι των γονέων τους και τώρα είναι τα άλογα στα οποία ποντάρουν την τύχη τους. Όσα δεν κατάφεραν εκείνοι. Σήμερα, που η οικογένεια αρχίζει να χάνει έδαφος, στενοχωριόμαστε και την νοσταλγούμε. Γιατί την οικογένεια διαδέχεται η μονάδα. Που λέει, εγώ δεν πρόκειτα να αφήσω τα θέλω μου για τον άλλο. Στην αγάπη, τα θέλω είναι πάντα για τον άλλο. ΚΙ ετσι πάμε μόνοι μας....πορευόμαστε! Δεν υπάρχει χώρος για κανέναν.

Πριν δεις τον Τούρκο (τον εχθρό), σκέψου τον άνθρωπο. Πριν δεις τον θεό, δες τον άνθρωπο. Πριν δεις τον εαυτό, δες τον άλλο. Μπορείς; Δεν είναι δύσκολο...είναι ανθρώπινο. Εμείς το καταπνίγουμε...ως αφύσικο.