Ας νικήσει το συναίσθημα...κι ας χάσει η λογική!

Η λογική στις μέρες μας, λέει πως ο κόσμος πρέπει να ζει με λιγότερα, να τρώει λιγότερο, να καπνίζει λιγότερο, να κάθεται λιγότερο και να δουλεύει περισσότερο για να παίρνει όσα έπαιρνε, όταν δούλευε...λιγότερο! Κι όμως από παντού εμφανίζονται ειδήμονες, ειδικοί, επιστήμονες, φιλόσοφοι και μεγάλες προσωπικότητες - που αν μάθω ποτέ ποιος τους ανακηρύσσει όλους αυτούς μεγάλους και τρανός - και σου λένε είναι για το καλό σου.

Είσαι Έλληνας, άρα τόσα χρόνια έμαθες να τρως και να πίνεις. Να περνάς καλά, να μην αποταμιεύεις και να σπαταλάς. Να παίρνεις δάνεια...να αγοράζεις σπίτια και αυτοκίνητα. Εκείνο που είναι αστείο, είναι πως αν βγάλεις την λέξη κρίση, από τα λόγια τους τα ίδια έλεγαν και πριν από δέκα χρόνια. Μήπως ξεχνάμε το πρόγραμμα σύγκλισης για να μπούμε στην ΟΝΕ; Ξεχνάμε την εποχή Μητσοτάκη και την πολιτική του άκρατου φιλελευθερισμού που ήθελε να τα πουλήσει όλα σε ιδιώτες, διώχνοντας κόσμο - από τα Μέσα Μαζικής Μεταφορά για παράδειγμα - και να μειώσει παροχές και κοινωνική πρόνοια; Τότε δεν ήταν που η βενζίνη από 50 δραχμές πήγε 200; Και πιο πριν όμως, αμέσως μετά την πράσινη Αλλαγή (τύφλα να έχει ο Ομπάμα, μπροστά στην Αλλαγή που έφερε το ΠΑΣΟΚ) και μετά την ευφορία των πρώτων χρόνων του Τσοβόλα δώστα όλα, το δέυτερο μισό της δεκαετίας του '80 αναλωνόμασταν και πάλι στο πως θα εξοικονομίσουμε χρήματα. Πως παίρνουμε πολλά και πως ξοδεύουμε περισσότερα από όσα μας αναλογεί. Με λίγα λόγια η λέξη λιτότητα, αντηχεί στα αυτιά μου από τότε που γεννήθηκα...δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων ετών.

Κι αναρρωτιέμαι: Τι πρέπει να κόψει ένας μισθωτός των 700 ευρώ (κρίμα γιατί και αυτή και μόνο η έκφραση έχει καταντήσει στα αυτιά μας κλισέ, τετριμμένη και πολιτικάντικη); Το νοίκι; Το φαγητό; Το τηλέφωνο; Το ρεύμα; Το νερό; Το ιντερνετ; Αν τα βάλεις κάτω όλοι οι άλλοι πρέπει να κόψουν για εκείνον. Να κόψει και η ΔΕΗ το κατί τις της - αφού για φούντο την πάνε, ας κάνουν κι ένα καλό. Γιατί εμ χρεωμένη - μια εταιρεία που είναι μονοπώλιο να μην βγαίνει είναι απορίας άξιο - εμ να σε γδέρνει και να σκέφτεσαι να ανοίξεις το φως, Δεν λέει! Το φαγητό που τελευταία μας έκαναν τη χάρη να δρομολογήσουν αυξήσεις στο fast food; Δηλαδή τι νομίζετε κύριοι; Ότι αν είχαμε να τρώμε κάθε μέρα σε ένα εστιατόριο της προκοπής, θα προτιμούσαμε πλαστικό μπέργκερ και τηγανιτή πατάτα αναλοίωτη στο χρόνο από τα συντηρητικά; Αλλά, επειδή δεν πρόκειται να μπορέσουμε να φαμε σαν άνθρωποι, είπατε να μας κόψετε και το φτηνό φαγητό. Και πάει λέγοντας...

Δεν έχει νόημα να πελαγοδρομούμε στη λογική...η λογική δεν πήρε ακόμη εξιτήριο από το Δρομοκαϊτειο. Η λογική μας, δεν θα συναντήσει ποτέ την δική τους. Αλλά εμείς υπερτερούμε σε κάτι...αν το καταλάβει ο καθένας από εμας, τότε μπορεί να καταρρεύσει όλο αυτό το παρανοϊκό οικοδόμημα της λογικής. Εμείς έχουμε το συναίσθημα. Σκέψου τον έρωτα...αν είσαι ερωτευμένος, σου κόβουν το μισθό και δε σε νοιάζει. Σου χρωστάνε και δεν σε απασχολεί. Το μόνο που σε απασχολεί είναι να είσαι με το αντικείμενο του πόθου, με τον αγαπημένο/η σου. Και πριν βιαστείς να μιλήσεις για ζαμανφουτισμό, εγώ θα τον πω αλτρουισμό. Γιατί την ίδια ώρα που δεν σου καίγεται καρφί για εσένα, αν πειράξουν την αγάπη σου μπορείς ακόμη και στη φωτιά να πέσεις.

Κάνε λοιπόν την αναγωγή του έρωτα, της αγάπης για το παιδί (όταν δεν είναι εκλογικευμένη προκειμένου να βολευτεί σε μια θεσούλα, αλλά όταν είναι αγάπη πραγματική), της αγάπης για τον αδερφό/ή, του δεσμού αίματος για τον φίλο. Πόσο πιο ωραία θα ήταν τα πράγματα, αν αντί να σταθμίσουμε την λογική και να πάρουμε "συμφέρουσες" αποφάσεις, αποφασίζαμε με το συναίσθημα. Όχι για εμάς, αλλά για τους αγαπημένους μας. Άλλωστε για εμάς θα φρόντιζαν εκείνοι...οι δικοί μας άνθρωποι. Κι έτσι, η μονάδα θα γινόταν πλήθος. Πλήθος που δεν θα είχε ως βάση το συμφέρον, αλλά το συναίσθημα. Ένα πλήθος δεμένο τόσο άρρηκτα, που η λογική τους θα έσπαγε τα μούτρα της.

Εγώ αφήνομαι στον έρωτα...και όπου με πάει! Σάμπως τι καταλάβαμε τόσα χρόνια με την λογικη;