Ήταν εκείνα τα γενέθλια... δικά μας!

Σε βλέπω παντού... τι κι αν πέρασε τόσος καιρός; Μια τόση δα αφορμή φτάνει για να μου κόψει την ανάσα. Να ανοίξω τα μάτια μου διάπλατα. Να θυμηθώ, να προσπαθήσω πάλι να καταλάβω.


Στο δρόμο τα εκατομμύρια (ανάθεμα τους Ιάπωνες) αυτοκινητάκια σαν και το δικό σου. Στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι που ακούσαμε μαζί. Ή ένα τραγούδι που έπαιζα στο repeat για μέρες, περιμένοντας με αγωνία να επιστρέψεις. Να επιστρέψεις και να κάνουμε το όνειρο επιτέλους πραγματικότητα. Στις ημερομηνίες που μία, μία με κάνουν να ξαναβλέπω το story από την αρχή... Αυγουστιάτικο φεγγάρι και μπάνιο στα νερά τα βράδια, εκείνα τα γενέθλια που μου έκοψαν τη φόρα. Τότε είχα αποφασίσει να σου ζητήσω να πάμε για ποτό. Έλα όμως που μας πρόλαβε η συνάδελφος και μας κάλεσε και τους δύο στα γενέθλια!

Πήρα την κουρευτική μηχανή και ξύρισα το κεφάλι. Για γούρι μάλλον... "Μπορούσες να το κάνεις skip, αυτό μου είπες αργότερα!" Φόρεσα πουκάμισο και ήμουν έτοιμος. Με πρόλαβαν εκείνα τα γενέθλια. Αλλά, αφού θα πηγαίναμε μαζί δεν με πείραζε. Το ίδιο βράδυ βρισκόσουν σπίτι μου και πάλευα να σου δείξω τι νιώθω. Τελικά, ένα sms έσπασε το γόρδιο δεσμό. "Ε... καληνύχτα" είπες για να λήξεις την κουβέντα, αλλά η αρχή είχε γίνει. Το θέμα είναι πως δεν ήξερα το τέλος!

Πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να δω τον κόσμο χωρίς να είναι attached επάνω σου; Τι πρέπει να γίνει για να μην "λινκάρει" όλη μου η ζωή με σένα; Να μην σημαίνει τίποτα παραπάνω αυτή η 8η Σεπτεμβρίου, από τα γενέθλια της συναδέλφου!