Άνθρωποι! Αφερέγγυα πλάσματα...

Τικ, τοκ! Ο χρόνος περνά... και μας τρομάζει που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Χμ, γιατί άραγε; Μήπως γιατί νιώθουμε βαθιά μέσα μας πως κάτι δεν κάνουμε καλά; Ας αλλάξω πρόσωπο και μια και μιλάμε για το δικό μου ημερολόγιο, ας μιλήσω σε α' ενικό. Αν ο χρόνος ωρίμαζε μέσα μας, αν τον ζούσαμε όπως θέλαμε, τότε γιατί να μας άγχωνε; Απλά αναρωτιέμαι. Ο πλήρης άνθρωπος, φοβάται να γεράσει; Ή απλά το περιμένει κι αυτό στην ώρα του, για να το απολαύσει όπως του πρέπει;




Άλλωστε μην ξεχνάς, ο χρόνος είναι σχετικός. Έτσι δεν είναι Άλμπερτ; Κι έτσι νομίζεις πως ήταν χθες ακόμη που παρακολουθούσες αποχαυνωμένος τα αεροπλάνα να πέφτουν πάνω στους ουρανοξύστες. Και σαν εκείνα τα ρημάδια τα αεροπλάνα να ήταν απλά το κουμπί για να ξεσπάσει η πανώλη. Ή για να το πω καλύτερα, ήταν το χαστούκι που σου έλεγε, "γεια, ζεις στη γη τον 21ο αιώνα. Ένα πλανήτη γεμάτο δυστυχισμένους ανθρώπους. Μια άκρη στον κόσμο που τρώγεται αναμεταξύ της, μέχρι τελικής πτώσης. Μια μεριά του γαλαξία που ποτέ δεν κατάφερε να συμφιλιωθεί με το χρόνο, με τον δίπλα, με την ίδια της την ύπαρξη". Κι ακόμη: "Μην κοιμάσαι. Ποτέ δεν υπήρξε το επί γης ειρήνη. Αυτοί που το είπαν πρώτοι σήκωσαν τα όπλα. Κι ας νόμιζες πως επειδή θεωρείς τον εαυτό σου δυτικό άνθρωπο, είσαι και το παράδειγμα προς μίμηση".

Κάτι όμως είναι διαφορετικό πια. Είναι καλό ή κακό, δεν το έχω σιγουρέψει μέσα μου. Δεν είναι αισιόδοξο σαν συναίσθημα, δείχνει προς την απόλυτη απαξίωση. Ξαφνικά όλα έχουν γίνει πιο γκρίζα. Δεν κάνει τίποτα τόσο μεγάλη εντύπωση όσο πριν. *Είπαμε εδώ μιλάω εγώ, οπότε αν νιώθεις χαρούμενος και αισιόδοξος feel free to teach!! Κάποιος μου είπε πρόσφατα πως όλα αυτά θα τελειώσουν σύντομα. Σαν να ζωντανεύει η Νέμεσις των αρχαίων σιγά, σιγά από το λήθαργο για να απονείμει δικαιοσύνη στον κόσμο που ξέφυγε. Τι είναι δίκαιο για ένα κόσμο όπως έχει καταντήσει όμως; Μήπως μέρος της απονομής αυτής της δικαιοσύνης είναι αυτό που ζούμε τώρα; Τρέμω με αυτή την αίσθηση μέσα μου πως το... αόρατο, καλοκουρδισμένο κοσμικό σύμπαν τιμωρεί τον άνθρωπο του σήμερα. Τον αποκομμένο από την κοινωνία, τον μοναχούλη, τον εαυτούλη, τον άπληστο.

Από την άλλη σκέφτομαι πως εκεί έξω πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν. Ακόμη και με το γεγονός πως τυραννιούνται στη δουλειά. Με το να κάνουν το παιδί τους καλύτερο από εκείνους. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να δούμε όλους αυτούς τους εργάτες της δικαιοσύνης; Ανθρώπους που θα αυξήσουν τα αποθέματα ελπίδας μέσα μας. Ίσως δεν στεκόμαστε καλά εδώ... μάλλον πρέπει να βγούμε κι εμείς εκεί, στον χώρο της προσπάθειας. Ίσως πάλι δεν είμαστε ικανοί να τους δούμε, γιατί δεν το αξίζουμε. Ποιος ξέρει; Ευτυχώς η ελπίδα κρύφτηκε στο κουτάκι και ευτυχώς δεν πεθαίνει. Ναι, ναι ξέρω κάποτε έλεγα το ακριβώς αντίθετο για την ελπίδα. Τι να πεις; Άνθρωποι! Αφερέγγυα πλάσματα...