Ίσως είναι περιττό να τα λες ξανά και ξανά. Δυστυχώς είμαστε "μεγάλοι άνθρωποι" που λένε και κάποια πράγματα ξεράθηκαν στο κεφάλι μας. Έγιναν άτεγκτα και σκληρά σαν το κούτσουρο. Κάποιες φορές μάλιστα σκέφτομαι μήπως όλο αυτό το κούτσουρο που κουβαλάμε μέσα μας για μυαλό είναι και ο λόγος που ζούμε όσα ζούμε ως έθνος.
Από εδώ που στέκομαι εγώ, από το αναπαυτικό καρεκλάκι μπροστά στον υπολογιστή μου τα πράγματα είναι απλά. Δεν είναι και πολύ δύσκολο να το καταλάβεις. Πάμε λοιπόν:
ΖΩΗ: Υπέρτατο αγαθό όλων. Και χρημάτων και συνόρων και εθνών και κρίσεων και δυσκολιών να αγοράσουμε ψωμί και ανεργίας. Και τα δύσκολα είναι για τη ζωή δεν λένε; Προαπαιτούμενο όλων λοιπόν είναι αυτή και το να την υπερασπιζόμαστε είναι αξίωμα.
ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Αν και έχω αρχίσει να αμφιβάλω για τις αξίες του, πάντα κρατιέμαι από αυτό που στο μυαλό μου είναι συνώνυμο του ανθρώπου. Αυτός που μπορεί να είναι το πιο αιμοβόρο ζώο του πλανήτη, αλλά κακά τα ψέμματα είναι και το πιο έξυπνο. Το πιο χαρισματικό και εκείνο που παράγει με την ύπαρξή του αθανασία, έργο που υπερβαίνει τα όρια της φύσης κτλ κτλ. Άνθρωποι όμως είμαστε όλοι...
ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Μιας και η Αρχαία Ελλάδα είναι μόδα τελευταία, μπλεγμένη λίγο με θρησκείες, ιδεοληψίες βλακώδους ανωτερότητας και άλλα πολλά, απλά να δανειστώ ένα και λιγοστό που γνωρίζω από τον Αριστοτέλη. Ο άνθρωπος δεν ζει μόνος του. Ανήκει πάντα σε μια κοινωνία γιατί χωρίς αυτή γίνεται αγρίμι.
Η κοινωνία μας όμως δεν είναι απλά ο περίγυρός μας, ούτε μόνο η Ελλάδα, η Ευρώπη ή όποιο άλλο υποσύνολο διαλέξουμε. Κοινωνία είναι όλος ο πλανήτης, που αλληλεπιδρά πιο έντονα από ό, τι νομίζουμε. Η μεγαααάλη λοιπόν κοινωνία μας παράγει οικονομικούς διαγκωνισμούς, παράγει μόνιμα και με ζήλο ανισότητα, πόλεμο, δυστυχία. Τα υποπροϊόντα λοιπόν αυτής - λυπάμαι για τη λέξη που χρησιμοποιώ αλλά έτσι είναι - ονομάζονται μετανάστες.
Άνθρωποι που στον τόπο που γεννήθηκαν είχαν την ατυχία να συναντήσουν τα συμφέροντα μιας μεγάλης εταιρίας που θρέφει εμάς της Δύσης, μια μεγάλης χώρας ή ένωσης χωρών που προσπαθεί να κερδίσει με κάθε τίμημα. Κι έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν, να ψάξουν αλλού κάτι πιο όμορφο. Μια ζωή καλύτερη για εκείνους. Αν στο ερώτημα "μπορεί η Ελλάδα να τους την προσφέρει" η απάντηση είναι όχι (πράγμα σχετικό, δεδομένων των συνθηκών και της κατάστασης στην οποία ζούσαν), αυτό το όχι δεν εφαρμόζεται σε κάθε άλλη απορία.
Πώς όταν συμμετέχεις σαν χώρα σε πολεμικές επιχειρήσεις, έστω και βαπτισμένες ειρηνευτικές (πόσο αστείο είναι να είσαι ειρηνευτική δύναμη με όπλα και κράνη) στη χώρα εκείνων που μπαίνουν παράνομα στην επικράτειά σου μπορείς να αποποιηθείς των ευθυνών σου για εκείνους;
Πώς όταν επί δεκαετίες ολόκληρες βάσισες το φτηνό, ανασφάλιστο, μαύρο, παράνομο εργατικό δυναμικό σου πάνω σε εκείνους που ήρθαν επίσης παράνομα στη χώρα [ένας μετανάστης από χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση ή που κυβερνάται από απολυταρχικό καθεστώς ή απλά είναι βουτηγμένη στη φτώχεια είναι αδύνατο να έρθει με όλα του τα χαρτιά.] σήμερα βλέπεις σε αυτούς τον "μεγαλύτερο εχθρό" της επιβίωσής σου;
Γιατί όσοι σήμερα πρεσβεύουν την τάξη και τη νομιμότητα, είναι οι ίδιοι που χθες άνοιγαν τα σύνορα άκριτα και χωρίς έλεγχο για να γεμίσουν τη χώρα με φτηνό εργατικό δυναμικό;
Γιατί εφόσον καίγεσαι να σε αποκαλούν Ευρωπαίο δυσκολεύεσαι τόσο να διαβάσεις και τη χάρτα με τα ανθρώπινα δικαιώματα που είσαι υποχρεωμένος να τηρείς;
Πότε σχεδίασες έστω και σε εμβρυακό στάδιο μια συγκεκριμένη μεταναστευτική πολιτική; Ένα σχέδιο που θα σου επέτρεπε και να γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα και να το διαχειρίζεσαι!
Πότε περίμενες να ανοίξεις το στόμα σου για τις συμφωνίες της Ευρώπης που σε περιέγραφαν ως χωματερή μεταναστών; Και κυρίως ποιος είσαι εσύ που ψήφισες εκείνους που έβαλαν την υπογραφή τους για να γίνει η Ελλάδα έτσι;
Μην συμφωνήσεις με τίποτα. Αν η συνείδησή σου είναι εντάξει με όλα τα παραπάνω, τότε βάλτην αντιμέτωπη και με αυτό. Στο προχθεσινό συμβάν έχασαν τη ζωή τους 12 άνθρωποι. Αν μπορείς να τους μετρήσεις παραπάνω από τη δική σου ζωή ή να τους ζυγίσεις πιο λίγο από εκείνη των παιδιών σου και να τους αγνοήσεις για την απερισκεψία τους να τολμήσουν να μπουν στη χώρα, τότε περίμενε απλά τη σειρά σου. Θα έρθει... να είσαι σίγουρος! Ίσως να μην είναι σε βάρκα, αλλά σίγουρα η αναισθησία σου και η απάθειά σου θα φτάσουν μια μέρα να σε πνίξουν. Και τότε θα είσαι μόνος, να κοιτάς κάποιον "άλλο" να σε αφήνει να χαθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου