Πες κάτι...

Πες κάτι σε παρατάω...

Πόσα χρόνια παρακαλάω μέσα μου να πεις κάτι. Έστω ένα «γεια», αλλά εσύ επιλέγεις να μείνεις ένοχος στη σιωπή σου. Δεν αντέχεται αυτή η σιωπή. Ξέρεις πόσες φορές έχω ουρλιάξει μέσα σε αυτή την ησυχία. Σε βαρέθηκα και πιο πολύ βαρέθηκα εμένα, που πάντα νιώθω έτσι. Όπως νιώθω. Όπως δεν μπορείς να νιώσεις... αν το δεις υπό το πρίσμα της χριστιανικής ηθικής είσαι ευτυχισμένος - πτωχός το πνεύματι. Για την ακρίβεια πτωχός των συναισθήματι (αν υπάρχει το συναίσθημα στη δοτική).
Αλλά τώρα πια τελείωσα μαζί σου, σε λίγο θα τελειώσω και με τον λυπηρό Λευτέρη, εκείνον που κλαίει τη μοίρα του (σίγουρα θα ήταν τυφλή) που σ' έριξε στο δρόμο μου. Εκείνη που με έκανε να πατήσω τα πλήκτρα και την άλλη που με έβαλε να τρέχω μέσα στη νύχτα να σώσω τον έρωτα που έβραζε τα μέσα μου.
Είσαι μια επένδυση που πήγε λάθος. Δεν έχω να πάρω τίποτα κι ας έδωσα εκατομμύρια. Αλλά... μάλλον δεν υπάρχει αλλά. Πέρασε. Σε σιχαίνομαι και δεν ντρέπομαι να το πω. Συναίσθημα είναι κι αυτό. Εγώ κάποτε σου έδωσα το "σε λατρεύω" αλλά δεν το ήθελες. Το πέταξες στα σκουπίδια. Κράτα τώρα το "σε σιχαίνομαι" κι ΠΟΛΥ σου είναι. Ο σωστός Λευτέρης θα έπρεπει να μην σε... αισθάνεται ούτε θετικά, ούτε αρνητικά.
Εσύ δεν θα πεις τίποτα, όμως την επόμενη φορά το υπόσχομαι ΘΑ ΠΩ ΕΓΩ. Όχι για εσένα, για εμένα που έθαψα τόσο βαθιά για να μπορώ να αντέξω την απόρριψη ενός άρρωστου ανθρώπου. Γιατί εγώ είμαι κανονικός άνθρωπος και θέλω να ζήσω τη φάση μου...
Οπότε μην πεις τίποτα, χάρη μου κάνεις. Την τελευταία λέξη θα την πώ εγώ