Γράμμα στη μαμά

Γράμμα σε μια μαμά διαφορετική από τις άλλες. Τη δική μου μαμά*

"Μαμά,

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έπρεπε να σου γράψω ένα γράμμα για να μπορέσω να σου πω όλα όσα θέλω και θα ήθελα να ξέρεις για εμένα. Πάντοτε θαύμαζα την επιμονή σου, αυτή την ακούραστη δύναμη να κάνεις ό, τι περνά από το χέρι σου για την οικογένειά σου. Η πιο δυνατή εικόνα από εσένα είναι όταν ερχόσουν στο Δημοτικό προκειμένου να συναντήσεις τους δασκάλους, ως μέλος του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Δεν ήταν απλά πως ήσουν νέα, ούτε πως είχες το δικό σου στιλ, χωρίς να σε νοιάζει τι θα πουν γι’ αυτό οι άλλοι. Εκείνη η μακριά γκρι καμπαρτίνα, τα γυαλιά με τις χρυσαφί λεπτομέρειες, οι τσάντες σου με έκαναν να σε κοιτώ και να βλέπω μια μαμά, δυνατή, μοντέρνα, διαφορετική. Και την ίδια ώρα, όσο δυνατή και άτεγκτη μπορεί να ήσουν, όταν πίστευες πως κάτι είναι λάθος – ακόμη και για το ίδιο σου το παιδί – ποτέ δεν σε φοβήθηκα, ποτέ δεν προσπάθησα να σου κρυφτώ. Κι ας τα έφερε έτσι η ζωή, που έκλεισα ένα τόοοσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μου μακριά από τη θέα σου.

Σ’ αγαπώ όμως που έδειχνες, αλλά και έλεγες πως είσαι η μαμά μου. Που δεν διεκδικούσες να γίνεις φίλη μου. Εγώ σε ήθελα μαμά, δυνατή και ξεχωριστή. Αυτό με έκανε να νιώσω πως στην πραγματικότητα δεν σου κρύβω κάτι. Απλώς, δεν υπάρχει λόγος να μιλάω για τα πιο προσωπικά μου, σε κάθε περίσταση, με εσένα.

Αυτό μόνο θα σου χρέωνα. Πώς έβαζες συχνά πολλή μιζέρια στη ζωή σου, ενώ δεν σου άξιζε. Το μέσα σου είναι πιο δημιουργικό από όσο νομίζεις. Καμιά άλλη μαμά δεν διάβαζε παραμύθια όπως εσύ, δεν έφτιαχνε τούρτες υπερπαραγωγές όπως εσύ, δεν έψαχνε χίλιους δυο τρόπους να μας δείξει πράγματα, να μας κινήσει το ενδιαφέρον. Κι ας σταμάτησε λίγο αυτό κάποια στιγμή. Σε πνίξαν οι υποχρεώσεις, που σε έριξαν στον Καιάδα με τρία παιδιά, να προσπαθείς να ζήσεις οριακά. Το δικό σου μνημόνιο έμελλε να έρθει πιο νωρίς. Και χαίρομαι που έκλαψες τότε, όταν είχα πια ξεκινήσει να πατάω στα πόδια μου. Όχι, δεν με χαροποιεί που έσπασες μέσα σου, επειδή νόμιζες πως δεν μου προσέφερες όσα θα ήθελες. Αλλά θέλω να ξέρω τι νιώθεις, θέλω να μου το λες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν ήθελα να σε δω να “σπας” έτσι ξαφνικά, όπως όταν πέθανε ο αδερφός σου. Σοκαρίστηκα με εκείνη σου την κραυγή στο νεκροταφείο και γι’ αυτό φταις εσύ, που παλεύεις να δείξεις πάντα δυνατή. Είσαι δυνατή, δεν χρειάζεται να το αποδείξεις, ούτε σε εμένα, ούτε σε κανέναν.

Το μόνο που σκέφτομαι πως δεν θα σου συγχωρούσα είναι που μαθαίνοντας με να είμαι ελεύθερος, με γαλούχησες να έχω δεύτερη φύση την αναρχία, την ακαταστασία. Πολλά χρόνια ζω σε ένα σπίτι βομβαρδισμένο τοπίο και η αταξία αυτή με νάρκωνε, όσο με πλήγωνε. Κι ίσως ακόμη γιατί, μη έχοντας επιλογή κάποια στιγμή, με ξέχασες παραπάνω από όσο θα έπρεπε μπροστά στην τηλεόραση. Σε μια αδράνεια σαγηνευτική που μαζί με τα πρέπει – κι αυτά από εσένα τα πήρα – δεν με άφηνε να ηρεμήσω. Όσο με έθλιβε το γεγονός πως δεν κάνω όσα φανταζόμουν ότι θα ήθελα να κάνω, τόσο βυθιζόμουν πιο πολύ στην απραξία. Δεν λέω πως φταις εσύ γι’ αυτό. Το δικό σου παράδειγμα θα έπρεπε στην πραγματικότητα να με βγάλει από αυτή την παγίδα. Δεν σε θυμάμαι ποτέ να σαπίζεις, να χαζολογείς.

Ξέρεις γιατί σε ευχαριστώ όμως πιο πολύ; Που αυτή η φωνή σου, η πρώτη ανάμνηση, πριν από κάθε ανάμνηση μου έδινε τόση αγαλλίαση. Πάντα! Σιγουριά. Στο σκοτάδι τότε που ξύπνησα από την εγχείριση η φωνή σου μου έφτιαχνε ξανά τον κόσμο, δεν φοβόμουν και δεν φοβήθηκα ποτέ. Και γι’ αυτό πρέπει να είσαι περήφανη.

Δεν θέλω να σου γράψω σ’ αγαπώ, θέλω να βρω τον τρόπο να στο δείχνω. Αυτό μόνο...

Πολλά φιλιά,
ο Λευτέρης

Υ.Γ.: Με συγκινείς πολύ που τα τελευταία χρόνια έχεις τέτοια ακλόνητη πίστη σε εμένα. Παλιότερα νόμιζα πως αμφέβαλες."

*Πίστευα πως μεγαλώνοντας έπρεπε να σε λέω μάνα, αλλά τελικά έκανα λάθος. Είσαι η μαμά μου!!