Η Οδύσσεια ενός παραπλανημένου (Δεν είναι Φώσκολος)

Μεγαλώνεις... και μεγαλώνεις! Κάποτε το ζητούσες πιο πολύ από όσο διψούσες για νερό. Το λαχταρούσες σαν την μεγαλύτερη ηδωνή. Γιατί προετοιμαζόσουν χρόνια γι' αυτό. Να είσαι μεγάλος, έτοιμος, φτιαγμένος, καταρτισμένος, σπουδαγμένος.





Παιδί; Ποιο παιδι;

"Αυτά δεν είναι για τα παιδιά", άκουγες και πείσμωνες. Ήθελες κι εσύ να πιεις κρασί. Ήθελες κι εσύ να αράξεις στον καναπέ με τα πόδια πάνω, ως τις 3 το ξημέρωμα. Όμως το παιδί δεν μπορεί να ξενυχτά, δεν κάνει να πίνει. Έχει σχολείο. Πρέπει να πάει αγγλικά, ίσως και γαλλικά. Μήπως να σε στέλναν Κινέζικα, με αυτή την κρίση; Και από μουσική; Μια κιθάρα ίσως; Ένα πιάνο; Α και φυσικά, επειδή θα διαβάζεις πολύ, καλό είναι να σε γράψουν και στο μπάσκετ. Ή μήπως κολύμβηση; Κάπου άκουσαν πως με το κολύμπι μπορείς να ψηλώσεις περισσότερο. Και πίνοντας γάλα βέβαια. Και να ξέρεις, αυτοί στα έδωσαν όλα. Για σένα τα έκαναν όλα και εσύ δεν ήσουν άξιος να ανοίξεις ένα βιβλίο να διαβάσεις. Σκοτώνονται στη δουλειά για να μορφωθείς και εσύ χαζεύεις στα "playstation"! Εσύ τι πρέπει να κάνεις; Απλά να σηκωθείς στις 7 να ετοιμαστείς, να πας στο σχολείο ως στις 14.00, να φας κάτι - και μην γκρινιάζεις που η μανούλα έκανε φακές - να πας στο φροντιστήριο 3-4 ώρες, να γυρίσεις σπίτι να διαβάσεις, να πας για μπάσκετ, να γυρίσεις σπίτι, να ΜΗΝ δεις τηλερόραση, να πέσεις για ύπνο νωρίς γιατί την επομένη έχει πάλι σχολείο. Σιγά! Σπαταλάς 15 ώρες την ημέρα και κοιμάσαι 8. Τι κάνεις; ΣΚΑΒΕΙΣ; (Που έλεγε κι ο Χάρυ Κλυνν).

Τι μ' έπιασε και γύρισα πάλι στην εποχή που ήμουν παιδί; Να σας πω την αλήθεια, εγώ για ένα περίεργο λόγο δεν είχα τέτοιους γονείς. Δεν το παίζω έξυπνος, απλά έτυχε. Πώς λένε οι βαθειά θρησκευόμενοι, ήτανε θέλημα Θεού; Κάτι τέτοιο. Όμως, το παραπάνω παρανοϊκό υπόδειγμα άθλια ζωής για ένα παιδί, είναι σήμερα ο κανόνας. Και όταν πια φτάνεις σε μια ηλικία να βλέπεις πίσω σου καλα - τι ειρωνικό να πρέπει να πάρεις απόσταση για να δεις καθαρά, ότι δεν βλέπεις καθόλου από απόσταση αναπνοής; - συμειδητοποιείς, πόσο άρρωστη μπορεί να είναι μια κοινωνία. Πόση λέπρα μπορεί να έχει καλύψει όλο της το σώμα;

XAΘΗΚΕ ΜΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ. ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Το νόημα της ζωής δεν το βρήκε ποτέ κανείς! Όμως η μαγεία της - τα χουν πει άλλοι, πολλοί πιο σημαντικοί και βαθυστόχαστοι - ήταν και είναι πάντα η αναζήτηση. Το ταξίδι που λέει και ο ποιητής μην τα ξαναλέμε. Εμείς από όλη την Οδύσσεια ονειρευτήκαμε το Happy End. Δεν εξηγείται αλλιώς; Δουλεύουμε για να πάρουμε σύνταξη! Σπουδάζουμε για να βρούμε δουλειά με λεφτά. Διαβάζουμε στο σχολείο για να περάσουμε σε καλή σχολή, που θα μας εξασφαλίσει την καριέρα - όπου καριέρα βάλε το χρήμα, την αναγνώριση και την υστεροφημία. Και η ζωή μας είναι γεμιστή με ώρες στη δουλειά, άγχος γιατί δεν μπορούμε να έχουμε μεγάλο σπίτι, καλό αυτοκίνητο, ταξίδια και χλιδή και αν περάσουν και λίγο τα χρόνια αγωνία να μας αγαπήσουν - με το ζόρι, για αυτό που είμαστε (τα λένε και οι Life coachers) και χωρίς να καταπιεστούμε - και να διαιωνιστούμε. Κι άντε πες το τελευταίο είναι και μέσα στα γονίδια της επιβίωσης του είδους. Όλα τα άλλα;

ΤΙ 30, ΤΙ 40, ΤΙ 50

Πριν από μερικές μέρες συζητούσα με έναν φίλο και μου είπε το πιο απελπισμένο και καταθλιπτικό συμπέρασμα. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί, αλλά υπήρχε στο μυαλό μου σαν τρομακτική φοβία. "Περίεργη ηλικία τα 30 και μάλλον βαρετή. Θα περάσει χωρίς να το καταλάβεις και μετά θα είναι ακόμη χειρότερα τα 40"! Παραξενεύτηκα και αμέσως μου εξήγησε. "Στα 20 περνάς στο πανεπιστήμιο, φεύγεις από το σπίτι, βγάζεις δίπλωμα, ξεκνάς την ερωτική σου ζωή κάνεις, κάνεις, κάνεις. Τώρα στα 30 πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή σου μέρα με την ημέρα;"! Γέλασα... Ανατρίχιασα αλλά γέλασα. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Και να σας πω και κάτι; Αν για κάποιους από εμάς γίνει αλήθεια, καλό είναι να ψάξουμε να βρούμε μήπως τη ζητήσαμε για τους εαυτούς μας μια τέτοια αλήθεια.

Η ζωή είναι δύσκολη, ΠΕΣ ΜΑΣ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ. Αλλά αν ήταν εύκολη θα βαριόσουν. Όπως βαριέσαι τη γκόμενα που λιώνει για την πάρτη σου και μπορεί με ένα σου παράγγελμα να πέσει στο γκρεμό για την αγάπη σου. Εσύ θες τη σκρόφα (συγνώμη κορίτσια, το παράδειγμα δεν έχει φαλοκρατικό στόχο. Άλλωστε κι εσείς το καλό παιδί, ούτε που να το φτύσετε), που θα σου κάνει το βίο, αβίωτο μέχρι να πάρει απόφαση να είναι μαζί σου. Τώρα αν συνεχίσει και μετά, ψάξε μήπως είσαι και ολίγον μαζόχας.

Scary!!!

Κι όμως ονειρευόμαστε την εύκολη ζωή. Όχι την όμορφη. Ούτε την συναρπαστική Την απλή, χωρίς συγκινήσεις. Με φλατ, άχρωμα στιγμιότυπα αηδιαστικών διαφημίσεων με οικογένειες που με την τσίμπλα στο μάτι είναι γεμάτες ενέργεια, καλή διάθεση και ζωντάνια. Δεν έχω τίποτα με το απλό... δεν βγάζει όμως πουθενά και ΚΥΡΙΩΣ; Δεν είναι αληθινό! Κι όσο ψάχνεις το απλό, το εύκολο και βλέπεις πως δεν προκύπτει, τόσο βυθίζεσαι πιο πολύ στη θλίψη. Πάρ' το απόφαση. Η ζωή είναι μαθηματικά. Είναι φυσική. Είναι χημεία και πείραμα. Που το δες εκεί μέσα το απλό; Κι αν δεν είσαι διάννοια στις θετικές επιστήμες, όπως εγώ, σίγουρα θα σε πιάνει άγχος αυτή τη στιγμή που δεν σκαμπάζεις Χριστό. Κάνε το πείραμα, μελέτησε τα φαινόμενα της πολύπλευρης και κακοτράχαλης ζωής σου. Κλέψε λίγο με το κομπιουτεράκι για τις ασκήσεις, δεν είπε κανείς το αντίθετο. Όμως τον αλγόρυθμο του προβλήματος, δεν μπορεί να τον βγάλει μια απλή "χαζή" αριθμομηχανή; Πρέπει να τον κάνεις μόνος σου. Να δοκιμάσεις. Κι όταν σπάσεις τα μούτρα σου γιατί πήγες στο πείραμα με σαγιονάρα και μαγιώ, "πάμε πάλι απ'την αρχή" αυτή τη φορά με παπουτσάκι ορειβασίας και καλό, άνετο παντελόνι.

Ακατάληπτα τα μισά... φλύαρα τα υπόλοιπα. Αλλά δεν μπορεί; Θα το πιασες το νόημα έτσι δεν είναι;