Αυτό που κάνω εδώ είναι μάλλον και η πηγή του κακού. Προβάλω μια γνώμη, με όσο πιο όμορφα και καλοβαλμένα λόγια για μια κατάσταση που δεν σηκώνει απόψεις, εγωισμούς και υπολογισμούς. Αυτό που με τόση ευκολία κάνουμε όλοι πια, κρίνοντας επί παντός επιστητού. Όμως προσπαθώ - όπως ίσως πολλοί εκεί έξω - να δώσω λύση στα ακατανόητα που συμβαίνουν στους καιρούς μου. Και θα μου αναγνωρίσω το ελαφρυντικό, πως είμαι δημοσιογράφος, δηλαδή, είναι στη φύση μου να γράφω δημόσια. Γράφω λοιπόν μπας και ξεδιπλώσω το πρόβλημα...
Εδώ και πολλά χρόνια δηλώνω ανθρωπιστής. Και για να εξηγηθώ, θα σας ορίσω τι σημαίνει για μένα ανθρωπιστής. Είναι εκείνος που αγωνιά για το μέλλον των ανθρώπων και προσπαθεί - όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του - να δημιουργήσει συνθήκες για να γίνει αυτό το μέλλον (και κυριολεκτώντας θα έλεγα το άμεσο μέλλον που γίνεται παρόν) πιο όμορφο.
Γενικόλογος ορισμός θα σκεφτούν πολλοί. Εύστοχη παρατήρηση!
- Νοιάζεσαι τον άνθρωπο όταν μπορείς να διακρίνεις το προσωπικό συμφέρον από το κοινωνικό και να προτάξεις το τελευταίο ακόμη και ενάντια στον εαυτό σου.
- Ενδιαφέρεσαι για τους γύρω σου, όταν σε ενοχλεί το πόσο εθισμένη και απαθής είναι η κοινωνία απέναντι στη φλανθρωπία. Από μόνη της η λέξη είναι υποτιμητική και απεχθής. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μην αγαπάει τους ομοίους του (φίλος του ανθρώπου); Και από την άλλη τι είναι εκείνο που δίνει τη δύναμη σε κάποιον να φέρνει εαυτόν πάνω από έναν άλλο και έτσι να μπορεί να του προσφέρει ελεημοσύνη; Ο ανθρωπιστής δεν κάνει φιλανθρωπίες, προσπαθεί να εξαλείψει την λέξη φιλανθρωπία. Γιατί μια υγιής κοινωνία θεραπεύει, δεν δίνει παυσίπονο στον ασθενή περιμένοντας υπομονετικά πότε θα πεθάνει.
Δύσκολο το μάθημα του ανθρωπισμού και πολλές φορές σκληρό. Όλα αυτά όμως τα γράφω απλά γιατί παρατηρώ έντρομος πως στερεύουμε. Κι αν μας στραγγίξουν από ανθρωπιά και μας κάνουν απλά άτομα, τότε υπογράψαμε και το οδυνηρό μας τέλος. Θυμάμαι στο σχολείο είχα "ανακαλύψει" την ετυμολογία της λέξης άτομο. Ξέρετε ποια είναι; Είναι εκείνο το σώμα, εν προκειμένω ο άνθρωπος, που δεν τέμνεται άλλο. Με άλλα λόγια το τέλος, το αδιέξοδο μια κοινωνίας που επένδυσε στην αποσύνθεση των ιστών, των οργάνων, των κυττάρων και των μορίων της σε άτομα. Μόνο που τα άτομα έχουν ένα μειονέκτημα. Είναι μεν το πιο συμπαγές και αδιαίρετο πράγμα στη φύση (μέχρι την ανακάλυψη του πυρήνα τους κτλ κτλ.), όμως δεν υπάρχουν και από μόνα τους στη φύση. Έχουν λόγο και ύπαρξη μόνο ως υποσύνολα άλλων σχηματισμών.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι ένας χώρος εργασίας πρέπει να έχει εκπροσώπηση εργαζομένων. Σωματείο και φορέα που να βρίσκεται εκεί για να τον προστατεύει. Αυτός είναι ο ρόλος του συνδικαλισμού. Κι αν έχουμε κακούς συνδικαλιστές - όπως πολύ εύκολα ξεστομίζουμε όλοι μας - είναι γιατί έχουμε άπραγους και αμέτοχος εργαζόμενους. Όπως αντίστοιχα το γεγονός ότι έχουμε άτομα (τουτέστιν μονάδες που δεν κοιτούν πέρα από το φιλάρεσκο εγώ τους) πολιτικούς, οφείλεται απλά και μόνο σε εγωιστές, αδιάφορους και ανίδεους πολίτες.
Για θρησκευόμενους και μη λοιπόν θα πω "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω" σε ό, τι αφορά τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ. Το γεγονός πως προέρχονται από ένα - πάντα σε σύγκριση με το ιδιωτικό - προνομιακό εργασιακό περιβάλλον, δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να τους στερήσει τη διεκδίκηση της καλύτερης δυνατής συμφωνίας για τη δουλειά τους. Όποιος λοιπόν πιστεύει πως αν είχε τη δύναμη - ανεξάρτητα από την πηγή από όπου την αντλούσε - να διεκδικήσει τόσο έντονα τα δίκια του, δεν θα το έκανε για να ευχαριστήσει τους αναίσθητους συνανθρώπους που τον έβλεπαν μόνο ως μεταφορικό μέσο για να μεταβούν στη δουλειά, ας συνεχίσει να διαμαρτύρεται.
Την επόμενη φορά όμως που η θηλιά θα πιάσει τη δική του ατομικότητα, να ξέρει πως θα σπαρταρήσει μόνος του μέχρι να του βγει η ψυχή. Και απλά θα έχει ένα φιλήδωνο ακροατήριο που θα διψά για περισσότερο αίμα. Ένα ακροατήριο από άτομα ακριβώς σαν τον ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου