Δεν ελπίζω τίποτα! Αλλά δεν είμαι απελπισμένος...

Ελπίδα... θείο δώρο ή ανθρώπινη βλακεία. Κατά πόσο αυτή η ασίγαστη φλόγα μέσα στον κάθε άνθρωπο πως όλα θα αλλάξουν, θα γίνουν καλύτερα είναι όπλο; Είναι εφόδιο για να συνεχίσεις να προχωράς ή εμπόδιο για να αποφασίσεις να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου;





Διαβάζω για τον μύθο της Ελπίδας, πως αντίθετα με όσα γενικά ξέρουμε για την Πανδώρα και την περιέργειά της που έδωσε όλα τα δεινά του ανθρώπου - κακουχίες, πόνο, γηρατειά, αρρώστιες - το κουτί ήταν πιθάρι. Και μέσα του η ελπίδα παρέμεινε ταπωμένη, με το χέρι του Δία να την κρατά καλά κλεισμένη εκεί. "Μόνο η Ελπίδα έμεινε μέσα στο άθραυστο μεγάλο πιθάρι και δεν πέταξε έξω 'γιατί την κράτησε εκεί το πώμα με τη θέληση του Δία'" (όπως περιγράφει ο Ησίοδος [Wikipedia - διατηρώ τις επιφυλάξεις ως προς την εγκυρότητα των γραφομένων].

Τι θέλω να πω! Σε τι ελπίζουμε συλλογικά σαν άνθρωποι; Ποιο είναι πραγματικά αυτό που θέλουμε να συμβεί στη ζωή μας; Τι προσδοκούμε πια να γίνει για να πούμε "Ναι, τώρα ζώ"! Κάποιοι - οι πιο νέοι κατά κανόνα - θέλουν να ζήσουν μια περιπέτεια. Να γίνουν μεγάλοι και τρανοί. Να διαπρεύσουν στον κόσμο των ζωντανούν και να εντυπωθούν σε εκείνον των αθανάτων.

Όσο τα χρόνια περνούν όμως, η ελπίδα γίνεται απαίτηση να ζήσει κανείς απλά. Να είναι ήρεμος, να μην έχει σκαμπανεβάσματα στην καθημερινότητα. Να βρει ισως πρόσωπα στα οποία να μπορεί να ακουμπήσει. Ένας τρόπος να περάσει η ζωή σαν νερό, χωρίς πολές σκοτούρες. Κατάλαβε ότι όλα όσα διακαώς ζητούσε η ψυχή του - να αλλάξει τον κόσμο, να γίνει ο μοχλός που θα κάνει τον τροχό να γυρίσει προς το καλύτερο - ήταν απλά όνειρα; Ψευδαισθήσεις; Ή μήπως παραιτήθηκε κάτω από την πίεση του χρόνου και αγκαλιάζοντας την ανυπομονησία και την απελπισία του;

Πώς όμως να ζήσεις χωρίς να ελπίζεις; Αν δεν ελπίζεις, με την αδίστακτή της εξουσία η ζωή θα σε συνθλίψει. Θα λυγίσεις κάτω από το βάρος μιας προσπάθειας που μόνο κέντρο βάρους έχει την δύσβατη πραγματικότητα. Ίσως πρέπει σαν κοινωνία να παραδεχτούμε πως κάνουμε λάθη. Να μην ντρεπόμαστε για αυτό. Αυτή η ντροπή οδηγεί σε περισσότερα λάθη, πιο πολλές ενοχές και σπασμωδικές κινήσεις.

Είναι λάθος να ελπίζουμε πως η καλύτερη ζωή θα έρθει επειδή μας το χρωστά η μοίρα, ο θεός ή η τύχη. Είναι όμορφο όμως να ελπίζουμε πώς ο άνθρωπος είναι βαθιά μέσα του πλασμένος για μεγάλα πράγματα. Και για να βγουν αυτά εκεί έξω πρέπει να βρεθεί μια Πανδώρα να ανοίξει το πώμα. Ένα Προμηθέας να κλέψει τη φωτιά. Μια Καλλιπάτειρα να τρέξει στο στάδιο σαν άντρας. Ένας Δαυίδ να πάρει τη σφεντόνα. Μια Ελένη να μην πιστεύει πως είναι ασήμαντο να ειναι απλά μια εργάτρια. Ένας Γιώργος να αποφασίσει πως δεν του χρειάζεται να γίνει "Έλληνας Κροίσος με τρία γράμματα"! Μια Παναγιώτα να καταλάβει πως δεν φτάνει να θέλεις, πρέπει και να κάνεις. Ένας Δημήτρης να πιστέψει πως η μοίρα δεν είναι άτεγκτη, αλλά καμιά φορά αλλάζει ρώτα. Αρκεί να την πιέσεις.

Σκέφτομαι άρα υπάρχω λέει αυτό το blog. Και αυτό είναι πολύ συνειδητά επιλεγμένο. Γιατί άλλο το Cogito Ergo Sum και άλλο το Dum Spiro Spero!