Έχω πια πειστεί! Στον ανθρώπινο εγκέφαλο η πίστη είναι πιο δυνατή από τη λογική. Πιστεύεις ακράδαντα πως δεν πρόκειται να βιώσεις ποτέ το θάνατο και ας το ξέρεις ότι κάτι τέτοιο είναι ψέμα. Έχεις βαθειά μέσα σου την πεποίθηση πως θα βρεις την απόλυτη ευτυχία, ενώ γνωρίζεις πως αυτή είναι ένα collage μικρών και μεγαλύτερων δυστυχιών που μπορεί στο τέλος να μην κάνουν, παρά μια κοινή-συνηθισμένη ζωή.
Το κοινωνικό συμβόλαιο με το οποίο ήρθαμε στη ζωή έχει καταπατηθεί επανειλημμένως και όμως εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως με κάποιο θαύμα όλα θα καλυτερεύσουν. Από μόνα τους. Χωρίς να κάνει κάτι κάποιος για αυτό!
Κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι κακό, προκειμένου να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, είναι το χειρότερο ναρκωτικό αν θέλουμε κάποτε να ζητήσουμε από τη ζωή αυτά που μας ανήκουν.
Κράτος έθνος; Αστειότητες! Είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις πως ανήκεις σε ένα κράτος, όχι γιατί είσαι το άξιο τέκνο μιας "Αρείας φυλής" όπως με ζέση προσπαθούν να σε πείσουν, αλλά απλά επειδή έτυχε να γεννηθείς σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην ιστορία.
Γιατί αν ήσουν ο αποκλειστικός και διάδοχος ενός Σωκράτη, θα προτιμούσες να πιεις το κώνειο, αντί να ζήσεις τον εξευτελισμό μιας ζωής με κηδεμονία. Θα ψυχορραγούσες σε μια φυλακή έχοντας στο στόμα την πικρή γεύση της προδοσίας και στη συνείδηση τη γλυκιά γεύση της περηφάνειας και της ελευθερίας.
Κι αν πάλι σου καρφωνόταν πως είσαι ο άξιος συνεχιστής του Λεωνίδα, φωνάζοντας σε άπταιστα αγγλικά "This Is Sparta", δεν θα σκεφτόσουν πόσο ανώφελο είναι να τα βάλεις με την τερατώδη μηχανή του Πέρση και μήπως ήταν προτιμότερο να κάτσεις στη θαλπωρή της Σπάρτης μπας και δεν περισώσεις κάτι υλικό (το σπίτι, τη σύνταξη, τη δουλίτσα). Ούτε θα έλεγες "δε βαριέσαι... ας πάει άλλος να κάνει τον ήρωα!"
Αν πάλι ήσουν ο περήφανος εγγονός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, δεν θα σκεφτόσουν να επιλέξεις το λιγότερο κακό (βλ. μνημόνιο, ευρώ, μισθό στα 400ευρώ), αλλά το ηθικό, το δίκαιο και το ανθρώπινο. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο σήμαινε πως μπορεί να σε κάθιζαν στο σκαμνί.
Να σου πω την αλήθεια, πιθανότατα δεν είσαι ούτε ο εξ' αίματος κληρονόμος του ίδιου σου του παππού και της γιαγιάς που βγήκαν στα βουνά γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν στη χώρα τους να κυματίζει ο αγκυλωτός σταυρός. Δεν εξηγείται αλλιώς που σήμερα προσκυνάς τον ίδιο αυτό σταυρό (είτε είναι φτιαγμένος με μαιάνδρους, είτε με χρυσά αστέρια σε μπλε φόντο) πιστεύοντας με πάθος πως είσαι μέρος της εκλεκτής φυλής που ο Θεός διάλεξε στη γη. Και ως εκλεκτή, η οικογένειά σου, ο τόπος σου, η γενιά σου θα διαπρέψει χωρίς καν να το προσπαθήσει.
Και το χειρότερο; Μάλλον δεν είσαι ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός! Εκείνος που στάθηκε μέσα σε ένα Πολυτεχνείο (γιατί στάθηκε και έδωσε και τη ζωή του, όσο κι αν η μνήμη σου μοιάζει σήμερα επιλεκτική και χρυσοψαρένια) και κοίταξε με θάρρος το τανκ κατ' ευθείαν στην κάνη! Σήμερα έχεις καθίσει στο γραφείο κάποιας Επιτροπής και δεν έχεις καταλάβει πως η αναπαυτική της θέση είναι ακριβώς ίδια με εκείνη του οδηγού του πολεμικού ερπυστριοφόρου...
Έσβησα και έγραψα πολλά για επιμύθιο... δεν θα γράψω τίποτα τελικά. Απλά και μόνο για να τον βάλεις εσύ! Θα βάλω μόνο μια υποσημείωση.
Όλοι όσοι μνημονεύονται σε όλη σου τη ζωή ως ήρωες, αγωνιστές, επαναστάτες και εμβληματικές φιγούρες της χώρας σου ήταν πρώτα ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ύστερα Έλληνες ή πατριώτες. Που αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να παλέψουν για εκείνη και να την αλλάξουν. Είτε αυτό απέφερε καρπούς στους ίδιους, είτε οι γενναίες πράξεις τους είχαν σαν αποτέλεσμα μια καλύτερη ζωή για τους επόμενους. Εσύ; Τι κάνεις για τη ζωή σου; Τι κάνεις για τη ζωή των ανθρώπων που θα έρθουν μετά από σένα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου