Νίκησε το συναίσθημα! Ε, και;

Περίεργη είναι η ζωή... έλα ρε μεγάλε θα μου πεις! Λες και ανακάλυψα την πενικιλίνη μιλάω. Κι όμως, πάντα καταφέρνει να με κάνει να μένω με το στόμα ανοιχτό. Ξέρεις, η λογική έπαιζε και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Εκεί που άλλοι έβαζαν κάποιο θεό, εγώ έβαζα την  μεγαλύτερη δύναμη σε ετούτον εδώ τον πλανήτη. Το μυαλό...

Όχι δεν αναθεωρώ. Aπλά προβληματίζομαι



Μπορεί μια τόση δα λογική να νικήσει το συναίσθημα; Οι λέξεις με γυρίζουν κύκλους, γύρω από το ίδιο θέμα. Και να σου πω την μαύρη μου αλήθεια, φοβάμαι μήπως μπήκα στο λαβύρινθο χωρίς την Αριάδνη πίσω μου να φυλάει τσίλιες. Κάποτε, σε αυτό εδώ το ρημαδομπλόγκ, ψήφιζα να χάσει η λογική. "Ας νικήσει το συναίσθημα κι ας χάσει η λογική" έλεγα. Με τόση ζέση, που μάλλον τώρα που η ευχή μου πραγματοποιήθηκε θέλω να την πάρω πίσω. Αλλά το τζίνι είναι μπαγάσικο πράγμα. Σε ξεγελά να ευχηθείς κάτι που όσο λαμπερό κι αν φαίνεται στην αρχή κρύβει μέσα του κάτι το σκοτεινό.

Και τώρα που την πάτησα την πεπονόφλουδα, άντε να μαζέψω τον εγωισμό μου και να συνεχίσω. Που να τον βρω τον εγωισμό... τον άφησα μαζί με τη λογική εκεί, στο πεδίο της μάχης που το συναίσθημα περίτρανα διακήρυξε την υπεροχή του. ...

Δεν με πειράζει που η μεγαλύτερη μου ευχή πραγματοποιήθηκε με τόση "αποτυχία". Με φοβίζει που μπορεί να την ξόδεψα σε λάθος στιγμή, σε λάθος άνθρωπο και για λάθος λόγο. Γιατί όσο και αν το γυάλισα το λυχνάρι από τότε δεν βγήκε παρά μόνο η γνωστή σε όλους μαυρίλα των ασημικών. Και επίσης με σκοτώνει που όταν νίκησε το συναίσθημα, δεν υπολόγιζα πως θα επικρατούσε και ο φθόνος, ο φόβος, η ντροπή, η λύπη, η απελπισία. Βλέπεις είναι κι αυτά συναισθήματα. Εγώ πόνταρα στη χαρά, τον έρωτα και τη στοργή, αλλά το νόμισμα έκατσε από την σκάρτη όψη.

Αντί επιλόγου (σκισμένο από το χειρόγραφο ημερολόγιο και αφιερωμένο... ξέρει εκείνος)

24/10/2010
"Με σκοτώνεις μέρα με την ημέρα. Νιώθω ότι μπορεί να κατάφερες να λιώσεις ό, τι καλό έχω μέσα μου. Έχω τόσο πόνο που δεν μπορώ να ζήσω. Σ' αγαπώ και νομίζω πως είναι μονόπλευρο. Δεν σε νοιάζει ούτε ένα τηλέφωνο να πάρεις. Πώς μπορείς;... τι νιώθεις; Νιώθεις τίποτα;

Θα σηκωθώ... αλλά αυτή τη φορά το μαχαίρι θα μείνει εκεί να μου θυμίζει ότι δεν υπάρχει χώρος για ρομαντικούς. Τουλάχιστον όχι για σένα. 'Νοt ur type'!

Δεν αντέχω να σε βλέπω να μην αισθάνεσαι τίποτα. Από τη μία σε ζηλεύω. Κι από την άλλη σε μισώ, σε λυπάμαι. Λόγια παχιά και κούφια! Παρακαλώ την τύχη να μου βρει κάτι... ένα τρόπο να μη σε βλέπω καθόλου.

Ήμουν πάντα περήφανος για ό, τι ήμουν. Με τις τεράστιες αδυναμίες μου. Τα λάθη μου. Όμως τον κόσμο τον αγαπώ... τους ανθρώπους τους πονάω. Δεν θα σε αφήσω να μου το κάνεις αυτό. Να μου διαλύσεις την κοσμοθεωρία. Θα σε νικήσω εγώ.

Σε θέλω! Αλλά τώρα το προαίσθημά μου δεν λέει τίποτα. Με έχεις εγκαταλείψει και είναι φανερό. Κι ακόμη δεν ξεκινήσαμε. Τελικά δεν μπορείς να μ'αγαπάς. Και όποιος αμφισβητεί αυτή την αγάπη, ας ρωτήσει τα μάτια μου. Την καρδιά μου. Τους φίλους μου!"