Follow my blog with Bloglovin
Η κατάσταση στην Τουρκία με έχει προβληματίσει... όχι αρνητικά! Απλώς πάντα με εκπλήσσει ο τρόπος που ο άνθρωπος, ο κόσμος, ο πολίτης αντιδρά και στυλώνει τα πόδια απέναντι στο άδικο. Δεν το κάνει πάντα. Πολλές φορές σε τρελαίνει η απάθεια και η βαρεμάρα του. Όταν όμως πάρει "μπρος", τότε λειτουργεί όπως τα φυσικά φαινόμενα. Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του...
Ας πάρουμε όμως την περίπτωση της Τουρκίας. Η γειτονική χώρα βρίσκεται - φαινομενικά όπως αποδεικνύεται - στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας της μετά το θαύμα του Κεμάλ. Κι όμως η κοινωνία έχει άλλη γνώμη. Ναι, αυτή η κοινωνία που στην Ελλάδα θεωρήθηκε περιθώριο, κουκουλοφόρος, κωλόπαιδο, κακομαθημένο των βορείων προαστίων κτλ. Εκεί, απ' ό, τι φαίνεται, αγκάλιασε την έκρηξη των νέων, την αγανάκτηση των προοδευτικών.
Η ζωή παίζει τόσο ειρωνικά παιχνίδια για αυτή τη χώρα. Τότε χρειάστηκε ένας αστός, μορφωμένος και οραματιστής για να ξεριζώσει από μέσα της το βαθύ ισλάμ, τις αγκυλώσεις του μουσουλμανισμού και να την κάνει σύγχρονο κράτος. Σήμερα, έπρεπε να έρθει ένας βαθειά θρησκευόμενος, αλλά αδιαμφισβήτητα πανέξυπνος, ισλαμιστής για να την ξελασπώσει από τα αδιέξοδα ενός παρακράτους που στο όνομα του Κεμάλ παρεμπόδιζε ελευθερίες, κατέλυε καθεστώτα και λειτουργούσε αυταρχικά. Να όμως που όπως στην απόλυτη θέση του Κεμάλ για την εκρίζωση του θρησκευτικού συναισθήματος, ο λαός αντέδρασε διατηρώντας την πίστη του, έτσι και στην επιμονή Ερντογάν για επιστροφή σε πρακτικές της οθωμανικής αυτοκρατορίας και πίστης, ο ίδιος λαός στέκεται εμπόδιο.
Η Τουρκία είναι μια χώρα πολύ ξεχωριστή για αυτόν ακριβώς το λόγο. Αν και δεν μπορώ να έχω άποψη παρά μόνο εξ' αποστάσεως, βλέπω πως υπάρχει ένα αίσθημα δικαίου σε αυτό το λαό. Μια έντονη εσωτερική ανάγκη για ισορροπία ανάμεσα στην καταγωγή τους ως φυλή και τον άνθρωπο-ιδέα που τους έσωσε από τον αφανισμό και τους ένωσε ως έθνος. Δύο αρχές και αξίες απόλυτα συγκρουόμενες, που όμως καταφέρνουν να συνυπάρξουν και να δώσουν κάτι μοναδικό. Έναν λαό με αρχές...
Το ερώτημα όμως, και ο σκοπός του άρθρου, είναι άλλο. Ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, που πρέπει να σκάσουμε και να τραβήξουμε το αλέτρι για να έρθει η ανάπτυξη. Ο πολιτικός λόγος που υπερισχύει αναφέρεται σε οικονομικά μεγέθη, αριθμούς, ισολογισμούς, spreads. Και οι πολιτικοί που βρίσκονται στην εξουσία, εξαιτίας της αδυναμίας του λαού να ονειρευτεί και να έχει αξιοπρέπεια, υπόσχονται ευημερία και ευτυχία βασισμένη σε αριθμούς. Ε, λοιπόν, όλο αυτό είναι μια μεγάλη φούσκα, εφάμιλλη εκείνης που οδήγησε στην κρίση.
Και η Τουρκία πέρασε από ΔΝΤ, χωρίς βέβαια τη μέγγενη της ΕΕ, δάνεια, λιτότητες, δυσκολίες.
Και ο λαός της έκανε υπομονή και μάλιστα με διαπιστευτήρια πολύ πιο ευοίωνα από ό, τι τα δικά μας. Γιατί στην Τουρκία, εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στο ΔΝΤ πήγαν σπίτι τους - και κάπως έτσι ήρθε και ο Ερντογαν και ανδρώθηκε και έγινε παντοδύναμος - δεν παρέμειναν στην εξουσία να διαχειρίζονται δήθεν το χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Και η οικονομική ευμάρεια που τους υποσχέθηκαν ήρθε. Χωρίς αστερίσκους και χωρίς να μετριέται μόνο στα χαρτιά, όπως θα έρθει στην Ελλάδα (θυμήσου τα λόγια μου και η ανάπτυξη θα έρθει, αλλά εσύ θα πληρώνεσαι με 300 ευρώ). Συν την απαλλαγή του κράτους από τα φαντάσματα του στρατιωτικού παρακράτους στην γειτονική χώρα, με προσωπική εγγύηση Ερντογάν.
Μια τέτοια ευτυχία όμως, όπιο της ανάπτυξης που τρέχει με 10% την ώρα που μιλάμε στην Τουρκία, ο φόβος των αντίστοιχων Τούρκων συνταξιούχων και ο σάπιος καθωσπρεπισμός που ό, τι το νέο και το επαναστατικό το βλέπει καχύποπτα δεν φαίνεται να κυριάρχησε. Η κοινωνία ένιωσε εκείνους που πνίγηκαν από το δίκιο. Αισθάνθηκε την παράνοια της εξουσίας και ζύγισε τα παράλογα λόγια.
Η ευτυχία και η υγεία της κοινωνίας δεν μετρήθηκε με μονάδες στο χρηματιστήριο, όπως στην Ελλάδα. Ο λαός δεν μπήκε στη ζυγαριά το ίδιο με τα "οικονομικά μεγέθη"! Μέχρι τώρα... γι' αυτό ξέχνα το όνειρο πως το χρήμα φέρνει την ευτυχία και πάρ' το απόφαση. Αν δεν αντιδράσεις, απλά θα σε παρασύρει η ιστορία στα άδυτα της λήθης. Και θα ξεχάσεις ακόμη κι εσύ ο ίδιος το νόημα της ζωής, που σίγουρα δεν είναι να γίνεις πλούσιος!
Η κατάσταση στην Τουρκία με έχει προβληματίσει... όχι αρνητικά! Απλώς πάντα με εκπλήσσει ο τρόπος που ο άνθρωπος, ο κόσμος, ο πολίτης αντιδρά και στυλώνει τα πόδια απέναντι στο άδικο. Δεν το κάνει πάντα. Πολλές φορές σε τρελαίνει η απάθεια και η βαρεμάρα του. Όταν όμως πάρει "μπρος", τότε λειτουργεί όπως τα φυσικά φαινόμενα. Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του...
Ας πάρουμε όμως την περίπτωση της Τουρκίας. Η γειτονική χώρα βρίσκεται - φαινομενικά όπως αποδεικνύεται - στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας της μετά το θαύμα του Κεμάλ. Κι όμως η κοινωνία έχει άλλη γνώμη. Ναι, αυτή η κοινωνία που στην Ελλάδα θεωρήθηκε περιθώριο, κουκουλοφόρος, κωλόπαιδο, κακομαθημένο των βορείων προαστίων κτλ. Εκεί, απ' ό, τι φαίνεται, αγκάλιασε την έκρηξη των νέων, την αγανάκτηση των προοδευτικών.
Η ζωή παίζει τόσο ειρωνικά παιχνίδια για αυτή τη χώρα. Τότε χρειάστηκε ένας αστός, μορφωμένος και οραματιστής για να ξεριζώσει από μέσα της το βαθύ ισλάμ, τις αγκυλώσεις του μουσουλμανισμού και να την κάνει σύγχρονο κράτος. Σήμερα, έπρεπε να έρθει ένας βαθειά θρησκευόμενος, αλλά αδιαμφισβήτητα πανέξυπνος, ισλαμιστής για να την ξελασπώσει από τα αδιέξοδα ενός παρακράτους που στο όνομα του Κεμάλ παρεμπόδιζε ελευθερίες, κατέλυε καθεστώτα και λειτουργούσε αυταρχικά. Να όμως που όπως στην απόλυτη θέση του Κεμάλ για την εκρίζωση του θρησκευτικού συναισθήματος, ο λαός αντέδρασε διατηρώντας την πίστη του, έτσι και στην επιμονή Ερντογάν για επιστροφή σε πρακτικές της οθωμανικής αυτοκρατορίας και πίστης, ο ίδιος λαός στέκεται εμπόδιο.
Η Τουρκία είναι μια χώρα πολύ ξεχωριστή για αυτόν ακριβώς το λόγο. Αν και δεν μπορώ να έχω άποψη παρά μόνο εξ' αποστάσεως, βλέπω πως υπάρχει ένα αίσθημα δικαίου σε αυτό το λαό. Μια έντονη εσωτερική ανάγκη για ισορροπία ανάμεσα στην καταγωγή τους ως φυλή και τον άνθρωπο-ιδέα που τους έσωσε από τον αφανισμό και τους ένωσε ως έθνος. Δύο αρχές και αξίες απόλυτα συγκρουόμενες, που όμως καταφέρνουν να συνυπάρξουν και να δώσουν κάτι μοναδικό. Έναν λαό με αρχές...
Το ερώτημα όμως, και ο σκοπός του άρθρου, είναι άλλο. Ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, που πρέπει να σκάσουμε και να τραβήξουμε το αλέτρι για να έρθει η ανάπτυξη. Ο πολιτικός λόγος που υπερισχύει αναφέρεται σε οικονομικά μεγέθη, αριθμούς, ισολογισμούς, spreads. Και οι πολιτικοί που βρίσκονται στην εξουσία, εξαιτίας της αδυναμίας του λαού να ονειρευτεί και να έχει αξιοπρέπεια, υπόσχονται ευημερία και ευτυχία βασισμένη σε αριθμούς. Ε, λοιπόν, όλο αυτό είναι μια μεγάλη φούσκα, εφάμιλλη εκείνης που οδήγησε στην κρίση.
Και η Τουρκία πέρασε από ΔΝΤ, χωρίς βέβαια τη μέγγενη της ΕΕ, δάνεια, λιτότητες, δυσκολίες.
Και ο λαός της έκανε υπομονή και μάλιστα με διαπιστευτήρια πολύ πιο ευοίωνα από ό, τι τα δικά μας. Γιατί στην Τουρκία, εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στο ΔΝΤ πήγαν σπίτι τους - και κάπως έτσι ήρθε και ο Ερντογαν και ανδρώθηκε και έγινε παντοδύναμος - δεν παρέμειναν στην εξουσία να διαχειρίζονται δήθεν το χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Και η οικονομική ευμάρεια που τους υποσχέθηκαν ήρθε. Χωρίς αστερίσκους και χωρίς να μετριέται μόνο στα χαρτιά, όπως θα έρθει στην Ελλάδα (θυμήσου τα λόγια μου και η ανάπτυξη θα έρθει, αλλά εσύ θα πληρώνεσαι με 300 ευρώ). Συν την απαλλαγή του κράτους από τα φαντάσματα του στρατιωτικού παρακράτους στην γειτονική χώρα, με προσωπική εγγύηση Ερντογάν.
Μια τέτοια ευτυχία όμως, όπιο της ανάπτυξης που τρέχει με 10% την ώρα που μιλάμε στην Τουρκία, ο φόβος των αντίστοιχων Τούρκων συνταξιούχων και ο σάπιος καθωσπρεπισμός που ό, τι το νέο και το επαναστατικό το βλέπει καχύποπτα δεν φαίνεται να κυριάρχησε. Η κοινωνία ένιωσε εκείνους που πνίγηκαν από το δίκιο. Αισθάνθηκε την παράνοια της εξουσίας και ζύγισε τα παράλογα λόγια.
Η ευτυχία και η υγεία της κοινωνίας δεν μετρήθηκε με μονάδες στο χρηματιστήριο, όπως στην Ελλάδα. Ο λαός δεν μπήκε στη ζυγαριά το ίδιο με τα "οικονομικά μεγέθη"! Μέχρι τώρα... γι' αυτό ξέχνα το όνειρο πως το χρήμα φέρνει την ευτυχία και πάρ' το απόφαση. Αν δεν αντιδράσεις, απλά θα σε παρασύρει η ιστορία στα άδυτα της λήθης. Και θα ξεχάσεις ακόμη κι εσύ ο ίδιος το νόημα της ζωής, που σίγουρα δεν είναι να γίνεις πλούσιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου