Όνειρο Θερινής Νυκτός...

Τελειώνει και αυτό το καλοκαίρι... μετρά τις ώρες του και σύντομα θα εκπνεύσει! Ευτυχώς που ο Σεπτέμβρης έχει κάτι γλυκό και το αγιάζι του νέου φθινοπώρου δεν σε πονά. Βαρέθηκες και τις πολλές τις ζέστες! Έπηξε και το μάτι σου σάρκα. Ώρα να βάλεις πάλι τη φαντασία σου σε λειτουργία...

Το θέμα όμως δεν είναι η εποχική κατάθλιψη του καθενός, αλλά η μαζική υστερία όλων μας. Σαν κάτι να λάσκαρε μια και καλή και κανείς δεν ξέρει που πατά και που βρίσκεται. Να το πάρεις εθνικώς, οικογενειακώς, διεθνώς; Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα γράφει εκείνος ο έρημος ο ιστορικός για το καλοκαίρι του 2013. Τι θα έχει να διηγηθεί...





Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο απ'όλα τα προβλήματα αυτής της κοινωνίας, ετούτη την εποχή; Ό, τι δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Τετριμμένο και γενικόλογο θα μου πεις. Αλλά για σκέψου το λίγο! Κάποτε οι άνθρωποι φοβούνταν τα θεριά της φύσης, την οργή του Θεού, την οργή του Βασιλιά ή την κακιά αρρώστια. Σήμερα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο παλεύουν να νιώσουν πάλι αυτή την ανασφάλεια. Μάταιος κόπος... ξέρεις καλά πως η φύση δεν είναι θεριό, απλά κάνει τη δουλειά της. Γνωρίζεις πως ο Θεός (ακόμη και αν πιστεύεις σε αυτόν) δεν μοιράζει ραβδιά στους ανθρώπους για να ανοίγουν δρόμους στη θάλασσα. Τον βασιλιά τον επιλέγεις μόνος, τον φορτώνεσαι με τη θέλησή σου σαν το γαϊδούρι και παρά το γεγονός πως του κάνεις όλα τα θελήματα τον καταριέσαι μέρα και νύχτα.

Αργότερα, ο κόσμος πίστεψε στο όνειρο και είπε "δε βαριέσαι"! Αν είναι να πεινάσω, κάλλιο να δω τπ κεφάλι της όποιας Αντουανέτας στο δίσκο μου! Σκληρό... δε λέω. Αλλά, η δόλια η Μαρία βρέθηκε απλά τη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο. Έχυσε αίμα, ιδρώτα, φώναξε, ούρλιαξε και τα κατάφερε. Η εποχή που δούλευε για ένα κομμάτι ψωμί τελείωνε. Μετά η τρέλα έγινε εθνική και κάθε έθνος θέλησε να δείξει τη δύναμή του στο άλλο. Και πάλι ο κόσμος αντέδρασε... είπε απ' το να πεθάνω για την πατρίδα, θα ζήσω για τον άνθρωπο (είναι η δική μου άποψη και θεώρηση πάνω στην αντίσταση των κομμουνιστών ανά την Ευρώπη απέναντι στην τρέλα των εθνικιστών).

Μέσα από αίμα πάλι και πολύ ιδρώτα μάθαμε να ζούμε για το αμερικάνικο όνειρο. Με μια αίσθηση πως η ζωή είναι γραμμική και πάει πάντα μπροστά. Σε λίγο θα πετάμε στο φεγγάρι, θα κάνουμε τσάρκα στον Άρη και θα απολαμβάνουμε την βόλτα μας στην Αφροδίτη. Και η γραμμική πορεία έπεσε σε τοίχο. Έσπασε τα μούτρα της...

Και φτάνουμε σήμερα να είμαστε λίγο μορφωμένοι και πολύ δεισιδαίμονες. Λίγο προοδευτικοί και πολύ συγκρατημένοι (αν όχι φασίστες). Λίγο εξελιγμένοι και πολύ φοβισμένοι. Αλλά καθόλοι τολμηροί... χωρίς ίχνος ονείρου. Ονειρευόμαστε με όνειρα παλιά. Και τα παλιά όνειρα δεν είναι όνειρα είναι εφιάλτες, άντε στην καλύτερη εμμονές. Εμμονές να κρατήσουμε έναν παλιό κόσμο που δεν στέκει γιατί απλά έχει φθαρεί και δεν μπορεί να μείνει όρθιος. Μήπως αυτό το όνειρο τόσων ανθρώπων να ζήσουν καλύτερα όλα τα χρόνια που πέρασαν ήταν απλά ένα όνειρο θερινής νύχτας; Είναι πιθανό η εποχή μας να είναι απλά η αφύπνιση από έναν ύπνο βαθύ σε μια απαίσια φθινοπωρινή πραγματικότητα;

Ελπίζω πως είναι απλά ένας εφιάλτης μέσα στο όνειρο του καλοκαιριού. Και ότι το ξωτικό του δάσους θα βρει τον τρόπο να διορθώσει τα λάθη και να κάνει τους ανθρώπους να δουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.