Συναίσθημα είναι, θα πεθάνει...

Είναι καιρός να το πάρω απόφαση. Αυτό που για κάποιον είναι ο παράδεισος, μπορεί για τον άλλο να είναι η κόλαση. Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες, ούτε καλά κρυμμένες τελεολογίες. Απλά εγώ είμαι εγώ κι εσύ, εσύ!





Κι όμως δεν μπορεί... κάτι από μέσα βαθειά επιμένει να κοιτάει προς τα εκεί. Μια εκνευριστική δύναμη εξακολουθεί να παλεύει να με πείσει πως αυτός είναι ο παράδεισος κι η κόλαση μαζί. Έχει πολύ πλάκα όταν όλα όσα έβλεπες σαν υπερφίαλες διηγήσεις του Hollywood έρχονται να με στοιχειώσουν. Κάτι σαν τερατώδες υβρίδιο του Sweet November με το how to lose a guy in ten days. Κι όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να αποδεχτεί πως όπως και αν ήρθε άξιζε τον κόπο, το βάρος που κουβαλάω με κάνει να το ξανασκέφτομαι.

Δεν έχω πια απάντηση για όσα συμβαίνουν, δεν έχω πια λαβή να αντιδράσω σε κάτι που σάπισε πριν καν ωριμάσει. Αλλά έμεινε σάπιο και ολοζώντανο μέσα μου. Κάποτε έγραφα εδώ πως "όταν έρθει ο καιρός και η πληγή κλείσει, θα σε παίρνουν όλοι για τρελό που ακόμη πονάς για κάτι τόσο παλιό" (ή κάτι τέτοιο) και ήρθε εκείνη η ώρα. Η περίοδος που ακόμη και το ίδιο μου το μυαλό με λυπάται για όσα αισθάνομαι. Πώς είναι αγάπη κάτι που δεν έζησε παρά όσο χρειάζεται ένα μωρό να πει "αγκού"; Τι μπορεί να πείσει τον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη γη πως κάποιος είναι ερωτευμένος για τρία χρόνια μόνος του (και τρεις μήνες [πολύ χοντρά] με παρέα); Και πώς μπορείς να επιμένεις να βλέπεις με λατρεία έναν άνθρωπο που απλά πέρασε, χάζεψε για λίγο και αποχώρησε χωρίς καμία αναστολή;



Όχι, όχι μη με παρεξηγήσεις. Δεν φταίει εκείνος, εγώ φταίω. Δεν είναι δικό του πρόβλημα, δικό μου είναι. Δεν έχει καμία σχέση με ό, τι συμβαίνει στο γαμημένο μου μυαλό. Είναι όμως ταυτόχρονα η ενσάρκωση όλων όσων με κάνουν αυτό το τιποτένιο πράγμα σήμερα. Ξέρω ακούγονται βαρύγδουπα όσα λέω και ίσως κάπως κενά. Σαν να βγήκε από μέσα μου ο Γιάνγκος Δράκος του συγχωρεμένου! Σε διαβεβαιώ όμως πως είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα... δυστυχώς! Κάπου είχα γράψει έντρομος τότε, στη δύνη εκείνου του ατελείωτου συναισθηματικού τσουνάμι, πως θα κάνω τα πάντα για να μην χάσω την αθωότητα μέσα μου. Ήθελα να γαντζωθώ με νύχια και με δόντια σε αυτή μου την ακλόνητη πίστη πως πρέπει να είμαστε αρχικά καλοπροαίρετοι, ανοιχτοί, φιλικοί και απροκατάληπτοι με τους ανθρώπους. Φευ, (για να μείνω στο μοτίβο της τραγωδίας) και αυτή μου η πλευρά έχει καεί σαν παλιά φωτογραφία. Αν νιώθεις πικραμένος, πίκρα θα βγει από μέσα σου, όσο κι αν εσύ θέλεις να την πασάρεις σαν γλυκόξινη σος.

Αντιλαμβάνομαι πως πολλές φορές τα πράγματα γίνονται σημαντικά ή ασήμαντα, ανάλογα με την αντιμετώπιση που θα τους δώσουμε. Πόσες φορές έκανες κάτι βαριεστημένα ή με σηχτίρι και βγήκε κάτι "θεϊκό" από όλο αυτό; Βλέπεις; Ενώ, ειδικά όταν ήσουν πιο νέος, όταν έμπαινες σε κάτι με ανυπομονησία και λαχτάρα, ακόμη και ένα πιτόγυρο στο Μοναστηράκι γινόταν μια μοναδική εμπειρία γεύσης.

Τι θέλει να πει ο ποιητης; Τίποτα μάλλον... γράφει χαζομάρες για να κάνει επίδειξη! Ή μάλλον προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως το έχει δει το έργο κι ας ξέρει πως μένουν πολλές σκηνές ακόμη ώσπου να καταλήξει σε ένα (έλλογο ελπίζω) τέλος. Όσο κι αν το μυαλό επιμένει να σε ταρακουνά, το συναίσθημα δεν πεθαίνει ποτέ με εκθέσεις ιδεών. Είναι αυτόνομο και θα πεθάνει, όταν είναι η ώρα του.

Ας ευχηθούμε λοιπόν αυτή η ώρα να είναι τώρα κοντά, σιμά, μπας και μείνει τίποτα που να μην μυρίζει καμένο.

Υ.Γ.: Πόσο δίκιο έχει η συγγραφέας; Αναζητώντας μια φωτό να ντύσω το θέμα βρήκα πως υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο "Αισθήματα που θάβονται ζωντανά, δεν πεθαίνουν ποτέ"! Πρέπει να το διαβάσω αυτό...