Αν είσαι εκεί κάπου μετά τα 30, αν είσαι πολύ ώριμος/η για την ηλικία σου κι αν είσαι μεγαλύτερος από τα 30 κατά πολύ, ίσως γνωρίζεις το συναίσθημα καλά. Κάπου μέσα σου γεννιέται μια ησυχία. Σε ένα μέρος βαθειά στο εσωτερικό του στομαχιού σου κάνει μπουνάτσα. Γαλήνη και σχετική πραότητα. Κι όλο αυτό εσύ, εγώ, εμείς το νιώθουμε ωραίο. Είναι ζεστό συναίσθημα και πολύ παρήγορο. Και έρχεται ο ανάποδος ο άνθρωπος και αναρωτιέται: Πρόκειται για καλή εξέλιξη ή για εφησυχασμό; Είναι η ισορροπία που επιτέλους βρήκε το κέντρο της ή η ανημποριά να πας παραπέρα που σε ισορρόπησε εδώ χαμαί;
Μωρέ μη με πείτε γκρινιάρη, αλλά έχω κι εγώ τις ανασφάλειές μου. Το έχω δει το έργο γι' αυτό. Ο άνθρωπος έχει μέσα του τεράστια δύναμη. Ενέργεια που συχνά χρειάζεται για να καταπιεί αυτό το μικρό, το ασήμαντο, το εφήμερο που του έχει μείνει και δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνο το μεγάλο, το αξιομνημόνευτο που είχε στο μυαλό του για ζωή. Η δύναμη λοιπόν αυτή καταφέρνει να συμβιβάζει τα μέσα του με τον εξωτερικό κόσμο. Αν δεν το κάνει θα σκάσει από τη διαφορά πίεσης.
- Τρως χυλόπιτα και αμέσως μια αόρατη ζυγαριά - εκείνη της δικαιοσύνης - έρχεται να σου φυτέψει τις σκέψεις πως εκείνος/η θα χάσει. Σπεύδει να σε πείσει πως όσο λίγο κι αν το έζησες είχε την αξία του. Προτρέχει να βρει ψεγάδια, αδυναμίες και λάθη σε εκείνους που προχώρησαν, σε αντίθεση με σένα, μόνο και μόνο για ν' αντέξει.
- Μένεις κολλημένος για χρόνια στην ίδια δουλειά, χωρίς να μπορείς να πας ούτε μπροστά - για να ξεκολλήσεις από τον οδοστρωτήρα της καθημερινότητας - ούτε πίσω - έτσι ώστε με έναν μαγικό τρόπο να το πιάσεις από άλλο μονοπάτι. Σαν άλλος ήρωας αμερικάνικης ταινίας που γυρίζει το χρόνο στο σημείο καμπής, παίρνει την άλλη επιλογή σε κάποιο σταυροδρόμι της ζωής του και ξαφνικά όλα γίνονται ονειρικά στη ζωή του.
- Διαλέγεις αυτόν τον άνθρωπο από τον άλλο, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί και μετά από χρόνια αναρωτιέσαι τι ακριβώς σε έκανε να κάνεις τη συγκεκριμένη επιλογή; Σαν να μην έπρεπε ποτέ να ήσαστε μαζί κι όμως ανήκει στη λίστα με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Περίεργο!
Θέλω να πω με τα πολλά λόγια μου, πως τις περισσότερες φορές ένας άνθρωπος είναι υποχρεωμένος στη ζωή του να φέρει σε ισορροπία την ιδέα που είχε για τον εαυτό του, τον κόσμο, τη ζωή και τους γύρω του, με την πραγματικότητα. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Και κάτι τέτοιο σημαίνει πως θα ψάξεις να βρεις δικαιολογίες για τον άμοιρο τον εαυτό σου που δεν πρόλαβε, δεν ήξερε, δεν ήταν αυτός σαν "τους άλλους" που τα είχαν όλα έτοιμα. Μόνο αν... και θα μπορούσε αυτός να κάνει και εγώ δεν ξέρω τι. "Λίγο κρασάκι να 'χε" που έλεγε και ο Ηλιόπουλος στο "Έξω οι κλέφτες" θα τα έκανε όλα με το απαραίτητο θάρρος και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
Κι έτσι παλεύεις να βρεις τη γραμμή σου. Μικρός ήσουν, κοίταζες ψηλά. "Είχες τα μυαλά πάνω από το κεφάλι" όπως συνηθίζουν να σου λένε όλοι όσοι δεν ήθελαν να τολμήσουν ποτέ όσο ήταν νέοι και έτσι χασκογελούν με κάθε νεογνό που σπάει τα μούτρα του στο πεζοδρόμιο πριν προλάβει να πιάσει στα φτερά του αέρα. Παίρνεις θέση στη σειρά για το αναπόφευκτο και με έναν τελεολογικό τρόπο απλά καταβροχθίζεις το χρόνο σου μέχρι να συμβεί. Άλλωστε πολλοί από εμάς έχουν μάθει να ζουν σήμερα, περιμένοντας απλώς τον παράδεισο. Σαν να λέμε, η ζωή τους είναι δωμάτιο αναμονής πριν την επίσκεψη στο γιατρό ή ουρά για να μπεις στο καλύτερο πάρτι.
H ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Χτυπιέσαι, φωνάζεις, παλεύεις, υπολογίζεις, συγκρούεσαι, συνεργάζεσαι, βρίσκεις την ομάδα που σου κάνει, αλλάζεις εκείνον που δεν σου κάνει. Μπορείς πάλι να διαλέξεις να κάτσεις στον πάγκο και να την παρακολουθείς μέχρι να σφυρίξει η λήξη. Γίνεσαι έτσι πιο σοφός; Μπορείς να περηφανεύεσαι πως την έζησες τη ζωή σου έτσι; Χμ... τι να σου πω. Εγώ λέω (ας ελπίσω να μην μείνω στο λέω και να περάσω σε πιο ενεργητικό ρήμα) να βάλω πάλι φανέλα βασικού. Κι όσο αντέξω!!
Γιατί όσο κι αν κανείς προσέχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου