Σταμάτα να είσαι τόσο βαρετός...

Άκου να δεις πως έχει το πράγμα... η ζωή δεν είναι μία. Η πραγματικότητα δεν είναι μία. Η ευτυχία δεν είναι μία. Τείνω να πιστεύω πως κάθε άνθρωπος, όπως έχει τη δική του ζωή, έχει και τη δική του πραγματικότητα να διαχειριστεί, την προσωπική του ευτυχία να κυνηγήσει. Οπότε μη μου λες τι πρέπει να κάνω. Πες τι θα ήθελες να κάνω και άσε με να συμφωνήσω.





Βαρέθηκα να αναπνέω κατήφεια, γκρίνια και μιζέρια. Είμαστε μια χώρα, μια ήπειρος, ένας πλανήτης με δισεκατομμύρια δυστυχείς και μερικές χιλιάδες ευτυχείς (ή τέλος πάντων τεχνικά πιο εύκολο να ευτυχήσουν). Κι αν αναρωτηθείς το απλό: Γιατί τα δισεκατομμύρια δεν σηκώνουν το κεφάλι να κοιτάξουν μπροστά τους; Πώς μπορούν να είναι τόοοσοι πολλοί και ταυτόχρονοι τα μοναδικά απομονωμένοι; Γιατί αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει από τα χέρια μας; Ή για να ακριβολογώ, από τα χέρια κάποιων. Όχι, δεν αοριστολογώ! Πρώτον γιατί όσες φορές συνέβη αυτό στην ιστορία, γύρισαν κοίτες ποταμών και μετακινήθηκαν τεκτονικές πλάκες από την ένταση και δεύτερον γιατί το γεγονός πως κάτι είναι δύσκολο να συμβεί, δεν σημαίνει πως είναι και ουτοπικό.

Είχα από μικρός μια αίσθηση παναθρωπισμού. Όχι πια! Καλό είναι για να πιστέψεις σε κάτι, να το θέλεις κι όλας. Χρήσιμο είναι για να μπορέσεις να ζήσεις κάτι, να το έχεις σχεδιάσει στο μυαλό σου. Απαραίτητο είναι για να κάνεις κάτι, να κουνήσεις - αρχικά - το μικρό σου δαχτυλάκι. Οπότε, ας πάρει ο καθένας τη θέση που νομίζει ότι πρέπει να καταλάβει και ας ξεκινήσουμε. Πολύ πιθανό να τραβάμε αντίθετα, κόντρα! Αλλά, τέρμα πια στην ευκολία του είμαι απλά άνθρωπος, είμαι απλά άντρας, είμαι απλά γυναίκα, πολίτης, εθελοντής κ.α.

Η ζωή είναι πεδίο μάχης κι αυτό το λέω με βαριά καρδιά.  Ή θα πάρεις λοιπόν θέση μάχης ή θα βγεις από την αρένα με τα γυναικόπαιδα. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Διάλεξε το πόστο, επίλεξε το όπλο και τη συντροφιά και ξεκίνα. Και προπάντων, μην κρίνεις και κατακρίνεις. Όχι για να μην κριθείς, αυτές οι χριστιανικές αηδίες είναι πιο χαζές και από συλλογισμό κότας σε κοτέτσι. Απλά για να κρίνει και να κατακρίνεις, πρέπει πρώτα να έχεις συγκεκριμένη θέση, τοποθέτηση και κοσμοθεωρία. Η κριτική από το πίσω μέρος του υπολογιστή (σαν τη δική μου καλή ώρα), είναι απλά για παρηγοριά στον άρρωστο.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Κάθισε και γράψε τι είναι αυτό που ζητάς από τον κόσμο. Ζωγράφισε μια ζωή που για εσένα θα ήταν η ιδανική. Κοίταξε γύρω σου και βρες ποιοι άλλοι την αναζητούν με παρόμοιο τρόπο. Μοιάζουν να πλησιάζουν στη δική σου λογική. Και ακολούθησέ τους, οδήγησέ τους, συντρόφευσέ τους. Αλλά διάλεξε θέση. Μέχρι τότε, ασχολήσου καλύτερα με τα ασπρόρουχά σου και άσε εκείνους που μάχονται για τις ιδέες τους να αποφασίσουν και για εσένα. Δικό σου το πρόβλημα...